vrijdag 29 februari 2008

10 jaar cel en TBS voor verkrachting 9 jarige

Geoffrey Jakobs
geoffrey jakobs
Geoffrey Jakobs (55) ook bekend als 'de steentjesgooier van Woensel' is veroordeeld tot tien jaar cel en tbs voor het verkrachten van een 9-jarig meisje. De straf van de rechtbank in Breda komt overeen met de eis van het Openbaar Ministerie.

Geoffrey Jakobs ging in 2006 in Breda door een raam de slaapkamer van het meisje binnen en verkrachtte haar terwijl haar ouders lagen te slapen.
"Veel ouders worden geconfronteerd met kinderen die bang zijn voor monsters en enge mannen. De verdachte heeft bewezen dat die enge mannen wel degelijk bestaan", zei een geëmotioneerde rechter. "Voor haar zullen in haar hele leven enge mannen bestaan."

De uitspraak
In de nacht van 10 september 2006 drong Jakobs de woning binnen. Terwijl haar ouders op zolder sliepen en haar twee zusjes in kamers naast de hare lagen, verkrachtte Jakobs haar. De ouders ontdekten de volgende ochtend wat er was gebeurd.

Aan de hand van een spermavlek werd een DNA-profiel opgesteld, dat overeen bleek te komen met het profiel van de 55-jarige Jakobs dat in de landelijke databank stond. De man werd na een opsporingsbericht via radio en televisie aangehouden. De advocaat van Jakobs noemde die aanhouding onrechtmatig. Door een foto openbaar te maken, zou zijn privacy zijn geschonden. Ook stelde de raadsman dat er onvoldoende verdenkingen tegen zijn cliënt waren op het moment van aanhouding.

De advocaat, die eerder tevergeefs probeerde andere rechters op de zaak te laten zetten, wilde het OM niet-ontvankelijk laten verklaren. Volgens de verdediging was er sprake van een complot tegen J. Niet alle sporen zouden zijn onderzocht en justitie zou dossierstukken hebben achtergehouden. Daarnaast verweet hij het OM tunnelvisie: Jakobs zou voorafgaand aan het sporenonderzoek al als verdachte zijn gezien. Justitie zou zich te veel hebben laten leiden door het strafblad van Jakobs, waarop een groot aantal zedendelicten prijkt. De rechtbank veegde deze bezwaren van tafel.

De twee voornaamste bewijsstukken waren de verklaring van het slachtoffer en het sporenonderzoek naar de spermavlek. De verdediging betwistte de verklaring van het meisje en wilde haar horen. Verzoeken daartoe werden keer op keer afgewezen, omdat de rechtbank het jonge meisje niet nogmaals wilde confronteren met een verhoor.

Jakobs wilde niet meewerken aan een onderzoek in het Pieter Baan Centrum (PBC). Wel ging hij gesprekken aan met een psychiater, waaruit bleek dat de 55-jarige man een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft met antisociale trekken. Aan een onderzoek van een tweede psychiater werkte Jakobs niet mee.
Hoewel het PBC geen onderzoek kon doen naar de man, zag het centrum wel signalen van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Die signalen, in combinatie met het rapport van de psychiater, waren voor de rechtbank voldoende om J. te veroordelen tot tbs. De rechtbank noemde het 'onverantwoord' om de verdachte onbehandeld terug te laten keren in de maatschappij. Jakobs mag van de rechtbank pas worden behandeld als hij twee derde van zijn celstraf heeft uitgezeten.

Jakobs heeft de bijnaam ''steentjesgooier'' gekregen omdat hij ca 6 jaar geleden midden in de nacht kiezelsteentjes tegen het raam van kinderen gooide. Dit gebeurde in Eindhoven in de wijk Woensel. Nadat de kinderen wakker werden dreigde hij dat hij hun ouders zou vermoorden als ze niet direct de voordeur open deden. Uit pure angst deden de kinderen open, en hij wist op deze manier meerdere malen kinderen te verkrachten in hun eigen slaapkamertje, terwijl de ouders in de slaapkamer ernaast lagen te slapen.
Geoffrey Jakobs, werd meerdere malen veroordeeld wegens zedenmisdrijven, volgens de politie wel zeven keer. Hij kreeg in Eindhoven voor de verkrachting van een kind in 2003 een celstraf van acht jaar, er was tegen de man negen jaar en tbs geëist, de rechtbank legde hem die tbs op maar het hof vond het na hoger beroep niet nodig en vond celstraf wel voldoende.

Hoe een zedendelinquent die in 2003 acht jaar cel heeft gekregen in 2006 alweer opnieuw de fout in kan gaan is tot op heden niet duidelijk. Acht jaar cel komt effectief overeen met 5 jaar en 4 maanden. Mogelijk is hij na 2/3 daarvan op proefverlof gegaan, dat zou dan op zijn vroegst na 3,5 jaar geweest zijn. Hij zou de daad dus in zijn proefverlof hebben kunnen begaan.

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

maandag 25 februari 2008

Levenslang voor Julien Constancia voor moord Hoogerheide

julien constancia Het gerechtshof in ’s-Hertogenbosch heeft vandaag Juliën Constancia in hoger beroep veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf voor de moord op de scholier Jesse Dingemans (8) in Hoogerheide op 1 december 2006.

In tegenstelling tot de rechtbank Breda vindt het hof dat er sprake is van moord en niet van doodslag. Het hof overweegt dat de verdachte voldoende tijd heeft gehad om zich te kunnen beraden op de betekenis en gevolgen van zijn voorgenomen daad. Het hof is van oordeel dat niet kan worden uitgesloten dat de verdachte een potentieel gevaar voor de samenleving blijft. Daarom moet voorkomen worden dat hij ooit nog de gelegenheid krijgt om iemand van het leven te beroven.

Het hof komt ook tot een andere straf dan de rechtbank Breda, omdat niet met zekerheid kan worden vastgesteld dat verdachte tijdens het delict leed aan een geestelijke stoornis of een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens.

De 23 jarige verdachte, die tijdens de terechtzitting in hoger beroep zijn eigen verdediging voerde, heeft een groot aantal twijfels geuit over het bewijs van zijn schuld aan de dood van Jesse Dingemans. Zo staat het ontbreken van overtuigende DNA-sporen op onder andere het mes dat is gebruikt en de kleding die door verdachte zou zijn gedragen, niet in de weg aan de conclusie dat het Julien Constancia is geweest die de dodelijke verwondingen heeft toegebracht. De door verdachte geopperde mogelijkheid dat een ander die kleding toen heeft gedragen of dat hij, zonder daaraan enige herinnering te hebben, door anderen zou zijn gedwongen tot het doden van het slachtoffer, wordt door het hof verworpen omdat daarvan in het onderzoek niets is gebleken.

De rechtbank in Breda veroordeelde Julien Constancia op 6 September 2007 tot 12 jaar en TBS, zowel het OM als Constancia zelf gingen in hoger beroep. Julien Constancia heeft nu besloten in cassatie te gaan.

Constancia heeft de moord ontkent. Het zouden Tsjetjenen zijn geweest die het hebben gedaan en hij zou juist naar de school gegaan zijn om zijn halfbroertje te redden.

Constancia ontsloeg eerder 3 advocaten: Gerard Spong verving enkele weken na de moord Henk van Asselt, die hem na zijn arrestatie had bijgestaan. Toen Spong er mee stopte wees het hof hem Ronald Drenth toe. Deze werd begin februari eveneens door Constancia ontslagen. zegt niet van plan te zijn geweest de verdachte bij te staan. Drenth wilde Constancia sowieso niet meer bijstaan: "Als hij mij niet had laten weten zijn eigen verdediging te gaan voeren, had ik me zelf teruggetrokken." Ook hiervoor geldt dat de raadsman omwille van zijn beroepsgeheim niet kan ingaan op zijn redenen voor dat besluit.


Update 6 maart 2008

Constancia heeft inmiddels een nieuwe advocaat toegewezen gekregen: Henk van Dijk. Volgens Van Dijk is in cassatie is een advocaat verplicht. Julien Constancia zou nog niet hebben besloten wie hem dan gaat verdedigen.

Volgens Van Dijk kan Constancia zijn veroordeling met succes aanvechten, omdat er twijfel bestaat of Constancia de moord met voorbedachte rade pleegde. Bovendien is nooit eerder iemand tot levenslang veroordeeld voor een enkele moord. (met uitzondering dan van Mohammed Bouyeri).

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

NFI blundert in de zaak Bindi

De nabestaanden van de vermoorde Ger Bindi (91) hebben steeds minder vertrouwen in het politieonderzoek na de blunder van het Nederlands Forensisch Instituut.
Een patholoog stelde aanvankelijk de verkeerde doodsoorzaak vast, waardoor de politie op een verkeerd spoor werd gezet.

Kleindochter Sandra Bindi was verbijsterd toen ze afgelopen weekend hoorde hoe de patholoog en rechercheurs - zonder dat ze het wisten - van mening verschilden over de doodsoorzaak. Pas na twee contra-expertises stelde de patholoog haar conclusie bij en oordeelde dat Bindi niet door een schotwond om het leven was gekomen, maar was dood gestoken.

Het nieuws komt extra hard aan omdat de familie nota bene onlangs aan de officier van justitie vroeg of er niet opnieuw sporenonderzoek gedaan zou kunnen worden. In juni is het drie jaar geleden dat Bindi om het leven kwam en de familie ziet graag dat de zaak nu eindelijk wordt opgelost. Maar volgens Bindi zag de officier daarvoor geen aanleiding. Het onderzoek zou gedegen zijn uitgevoerd. ,,Het is ongelooflijk dat je dan binnen een week hoort dat er achter de schermen toch vanalles fout is gegaan. Elke keer denk je weer het kan niet erger en dan blijkt het toch te kunnen.

Het steekt Bindi dat de familie altijd hun best heeft gedaan om mee te werken de zaak op te lossen. De familie loofde bovenop het tipgeld van justitie zelfs twintigduizend euro uit om cruciale informatie binnen te krijgen. De familie beraadt zich nog op hoe nu verder. ,,We gaan zeker actie ondernemen, maar willen nu eerst opheldering van politie en justitie.

Het is niet de eerste keer dat het verloop van het onderzoek naar de moord in opspraak komt. De dochter en schoonzoon van Ger Bindi werden ten onrechte opgepakt omdat ze zouden zijn betrokken bij haar dood. Justitie moest ze echter vrijlaten en seponeerde later de zaak tegen hen. Het echtpaar kreeg een fors hogere schadevergoeding uitgekeerd dan normaal gebruikelijk. Ook deze familie noemt de manier waarop het NFI onderzoek heeft gedaan naar de doodsoorzaak schokkend en klungelig, zo laten ze via advocaat Tieman weten. ,,Er is kennelijk nog meer geblunderd dan ze al dachten. Bovendien zien ze door de publiciteit nu alles weer als een film aan zich voorbij trekken.

Nu de gang van zaken bij het NFI aan het licht is gekomen, vragen ze zich volgens Tieman vertwijfeld af of ze wel als verdachte waren aangemerkt als de patholoog beter zijn werk had gedaan. Wat Tieman betreft is hier dan ook het laatste woord nog niet over gezegd. Zeker als de zaak niet wordt opgelost, wordt het volgens hem interessant om te kijken in hoeverre het handelen van het NFI heeft geleid tot het niet oplossen van de zaak.

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

donderdag 21 februari 2008

Geen vervolging Benno Larue

Benno Larue (57) wordt niet vervolgd voor de verdrinking van zijn kleinkind,  Finn Bolder (5), op 6 januari in het zwembad van zorgpark Voorburg in Vught.

Volgens een woordvoerder van justitie biedt het onderzoek dat is uitgevoerd door de politie en provincie geen aanleiding tot vervolging. Finn Bolder werd op de bodem aangetroffen nadat hij zwemles had gekregen van zijn opa Benno. Pogingen om hem te reanimeren hadden geen resultaat. Larue wordt niet vervolgd omdat er geen overtuigend bewijs is van nalatigheid.

 

Update In juni 2009 wordt Larue gearresteerd in verband met een grootscheepse kinderpornozaak.

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

woensdag 20 februari 2008

De moord op Karel van Noppen

Op 20 februari 1995 werd de veearts, IVK-controleur en fervent hormonenjager Karel Van Noppen op enkele tientallen meters van zijn huis in Wechelderzande, in de Antwerpse Kempen, vermoord. Meteen was duidelijk dat de moordenaars in de hormonenmafia gezocht moesten worden. Ruim zes jaar lang werden verdachten opgepakt en vrijgelaten. Begin juni 2002 werden vier overgebleven verdachten door een assisenjury veroordeeld tot levenslang. Huurmoordenaar Albert Barrez en bemiddelaar Carl De Schutter bekenden snel, maar de opdrachtgevers Germain Daenen en Alex Vercauteren hielden tevergeefs hun onschuld staande. Het proces, dat bijna twee maanden duurde, was niet alleen een procedureslag en een advocatenfestijn, maar haalde ook diepe emoties naar boven.
De moord schokte België en het volgend jaar werd zijn sterfdag uitgeroepen tot vleesloze dag uit protest tegen de hormonenmafia. De belangstelling daarvoor, als met de witte marsen was echter vluchtig.

-----------
Op 20 februari 1995, het is een regenachtige maandagavond, wordt veearts-keurder Karel Van Noppen door een naburige boer gevraagd eens langs te komen om een van zijn lammerende schapen bij te staan. Op weg, op nauwelijks enkele tientallen meters van zijn huis in Wechelderzande, wordt Van Noppens witte mercedes staande gehouden en de notoire hormonenjager wordt in koelen bloede doodgeschoten. Zijn lijk wordt in een greppel aan de overkant van de weg gevonden.
Naar een motief moet niet lang gezocht worden: van Van Noppen was geweten dat hij zijn taak bij het Instituut voor Veterinaire Keuring (IVK) meer dan ernstig nam. Niet alleen joeg hij met buitengewone ijver achter hormonenboeren, maar kloeg hij ook bij onder meer het Hoog Comité van Toezicht aan dat de hormonenspuiters blijkbaar vanuit de dienst getipt werden over op hande zijnde keuringen. Van Noppen had dus talrijke vijanden onder malafide veeboeren en hun hormonenleveranciers.
Van Noppen had in de weken voor zijn dood regelmatig doodsbedreigingen ontvangen, maar hij was niet de eerste hormonenjager die letterlijk onder vuur lag. Regelmatig werden begin jaren '90 veeartsen het slachtoffer van handtastelijkheden of aanslagen. Ook europarlementslid Jaak Vandemeulebroucke, die van de strijd tegen de hormonenmaffia zijn levenswerk maakte, kon dat enkele keren ervaren. Van Noppen was wel de eerste, en vooralsnog laatste veearts die zijn leven verloor in deze strijd.

De moord brengt een schokgolf teweeg door het land. Politici schreeuwen moord en brand en beloven een harde aanpak van de hormonenmaffia. Ook het grote publiek is gedegouteerd: dat de handel in en het gebruik van hormonen in het vlees een probleem is, was niet nieuw. Ook was, door de vorige aanslagen op andere veeartsen, geweten dat de zogenaamde hormonenmaffia geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken is. Maar dat men over lijken zou gaan, brengt de problematiek toch in een ander daglicht.
De moord brengt zelfs een tijdelijke afkeer voor vlees teweeg bij heel wat mensen. De dag van Van Noppens begrafenis wordt door de sector uitgeroepen tot een vleesloze dag. De eerste verjaardagen van de moord vindt de oproep tot vleesloze dag ook nog enigszins weerklank. De slagerijen zeggen wel dat het effect van de moord niet lang zichtbaar bleef, maar de hernieuwde aandacht voor het hormonenprobleem had tezamen met andere voedselschandalen, zoals de dioxine- en de BSE-crisis, een onmiskenbaar effect op het consumptiegedrag: de burger heeft minder smaak in zijn hamburger.
Nauwelijks enkele weken later kan het parket van Turnhout drie verdachten voorleiden. Drie West-Vlaamse jongemannen - helers in verdovende middelen - worden aangehouden, maar enige tijd later weer vrijgelaten omdat zij sluitende alibi's hebben en niets in de richting van hun betrokkenheid wijst.


Een jaar later: de daders

Bij de eerste verjaardag van de moord maken autoriteiten en media een stand van zaken op in de strijd tegen de hormonenmaffia: had de moord enige invloed op de verbetenheid van de speurders? Gedurende het jaar na de moord wordt de hormonenmaffia zeker niet met rust gelaten, uit schrik voor nog meer aanslagen. Een aantal hormonenboeren wordt veroordeeld, maar zij zijn niet de dikke vissen die nochtans gekend zijn bij het gerecht. Ministers Colla van volksgezondheid en Pinxten van landbouw zien bemoedigende cijfers in hun aanpak van de hormonenhandel, maar stellen tegelijk vast dat de harde kern driester dan ooit te werk gaat. Zij stellen dan ook nog hardere maatregelen voor.
De moord zelf wordt uitgebreid herdacht met een eerste jaarlijkse fakkeltocht in Wechelderzande, en met een vleesloze dag. De verbittering van vrienden en familie is groot omdat er nog geen spoor lijkt te zijn naar mogelijke daders.
Dat verandert echter eind mei '96 bij de aanhouding van ene Carl De Schutter (30, uit Essen) in Zuid-Frankrijk. 'De dunne' wordt daar aangehouden voor illegaal wapenbezit en wordt verdacht van wapenhandel. Maar ook het Belgische gerecht is geïnteresseerd in De Schutter. Enkele elementen wijzen op zijn betrokkenheid bij de moord: de siervelgen op zijn BMW bijvoorbeeld zijn afkomstig van een gestolen wagen die gebruikt wordt bij de aanslag en in mei '95 werd teruggevonden; het moordwapen - een in ons land zeldzaam Chinees handwapen - is hetzelfde als een wapen dat ooit bij hem in beslag is genomen.
De Schutter kan de speurders echter nog meer vertellen. In de Turnhoutse gevangenis zit inmiddels Albert Barrez (37, uit Borgerhout) voor containerdiefstal. De gewezen foorkramer, bekend als 'John', wordt door De Schutter ervan beticht de trekker overgehaald te hebben. De Schutter - die uitlevering aan België op het oog heeft - zou Barrez het wapen en de vluchtauto geleverd hebben tijdens zijn penitentiair verlof. Samen zouden ze de eliminatie van Van Noppen opgezet en uitgevoerd hebben, door hen 'Operatie Zieke Koe' genoemd.
De twee hebben elkaar in de Antwerpse gevangenis leren kennen en zouden in opdracht gehandeld hebben. Barrez ontkent aanvankelijk en steekt alle schuld op De Schutter, die echter in het milieu niet in staat tot moorden geacht wordt. Over de opdrachtgevers is vooralsnog niets bekend. Hoewel dat ook nog niet zeker is, worden die in de richting van de hormonenhandel gezocht. Er wordt via Barrez met de vingen gewezen naar de West-Vlaamse vestmester Dirk Vlaeminck. Omdat Van Noppen ook mensen binnen het IVK op de hielen zat - hij noemde o.m. de gepensioneerde inspecteur-generaal Albert Duffeleer als beschermheer van de vetmesters - wordt ook in die richting gedacht. In maart '96 pleegde een collega-keurder van Van Noppen, Gery Germonpré uit Kortrijk, verdacht van corruptie, zelfmoord.



Sporen naar Limburg en het Waasland

Het onderzoek komt duidelijk in een stroomversnelling. Op 12 juni '96 verlegt de zaak zich van Antwerpen naar Limburg als in zijn woning veehandelaar Germain Daenen (36, uit Munsterbilzen) wordt aangehouden.
In de gevangenis van Antwerpen zouden De Schutter en Daenen, die als gewezen directeur gelieerd is aan het slachthuis van Bilzen, elkaar ontmoet hebben: Daenen zat er voor de handel in ongedekte cheques en De Schutter voor wapenverkoop en belastingontduiking. Volgens De Schutter is het Daenen die hem 600.000 frank had geboden om de lastige IVK-keurder uit de weg te ruimen.
Of hij dat op eigen houtje deed of in opdracht van anderen, is nog de vraag. Flor Van Noppen, de broer van Karel, die als spreekbuis voor de familie optreedt, is daar in ieder geval niet zeker van: volgens hem is Daenen slechts een tussenpersoon. Daenen ontkent overigens elke betrokkenheid.

Enkele weken na de aanhouding van Daenen wordt begin augustus '96 vetmester Theo Goossens (49, uit Lokeren) aangehouden en opgesloten in Hasselt. De notoire hormonenboer, die eerder al twee keer veroordeeld is voor hormonengebruik, en voormalige voorzitter van voetbalclub Lokeren wordt ook aan de galg gepraat door Carl De Schutter: hij beweert dat Daenen hem in contact bracht met een 'vierde man', die hij niet bij naam kende maar enkel kon beschrijven.
Volgens Flor Van Noppen heeft Goossens inderdaad meer motieven om zijn broer uit de weg te ruimen dan Daenen, die nog niet in aanvaring was gekomen met Van Noppen: Karel Van Noppen was immers gedurende een half jaar voor zijn dood intensief bezig met speurwerk naar Goossens. Goossens ontkent echter ook iets met de zaak te maken te hebben.


Onderzoek in het slop

Na confrontatie met De Schutter op de Frans-Belgische grenspost van Saint-Aybert wordt Goossens echter op 10 oktober '96 vrijgelaten: De Schutter zegt hem niet te herkennen. Wat niet betekent dat de speurders hem helemaal vrijpleiten: enkele dagen voor zijn vrijlating wordt nog een huiszoeking verricht in zijn huis, op zoek naar bewijzen dat Goossens De Schutter wel degelijk kende.
De Schutter trekt nog meer zijn woorden in: ook zijn belastende verklaringen voor Daenen slikt hij in. Daenen komt dan ook op 18 oktober vrij.
Tegen het eind van het jaar zit het onderzoek, dat een half jaar tevoren op de rand van afronding stond, weer helemaal strop. Zelfs de uitlevering van De Schutter, die inmiddels in Frankrijk tot 2 jaar wel veroordeeld is, wordt een probleem. Hij is voorlopig wel 'uitgeleend' aan het Belgisch gerecht. Desondanks meent het parket van Turnhout in februari '97 dat men voldoende weet om alvast Barrez en De Schutter voor een assisenjury te brengen.
We zijn inmiddels twee jaar na de moord. Het onderzoek naar de opdrachtgevers van de moord zit dan wel strop, de politiek heeft niet stilgezeten: de Kamer stemt een verstrengde hormonenwet. Mede-auteur Hubert Brouns had al eind '95 het voorstel ingediend om de periode van voorlopige inbeslagname van verdachte dieren te verlengen, en om bij het aantreffen van één verboden stof verplicht te controleren op alle verboden stoffen. Vanaf de dag dat een positieve vaststelling wordt betekend aan een overtreder moet ook een verbod gelden op verkoop, vervoer, uitvoer en aankoop voor de betrokkene. Het wetsontwerp voorziet voorts nog onder meer de uitbreiding van de hormonenwet tot konijnen en aquacultuurdieren, en het ten laste leggen van alle kosten van bemonstering, analyse en eventueel afmaken van dieren van de vetmester bij wie verboden stoffen worden aangetroffen.
Sinds midden '96 is er een spectaculaire daling vastgesteld van het aantal «positieve» runderen bij de hormonencontroles van het Instituut voor Veterinaire Keuring (IVK). «Dat betekent nog niet dat de strijd tegen de vetmesters en hormonenspuiters gewonnen is, maar wel dat er vooruitgang wordt geboekt,» zegt minister Colla bij de voorstelling van het jaarverslag van het IVK.
Ook in 1998 zou het IVK geen hormonen meer vaststellen in de Belgische slachthuizen. De speurders wijzen er wel op dat het schijnbare succes niet verhindert dat vetmesters met hun vee over de grenzen gaan voor slachting. Ook Test Aankoop stelt vast dat het vlees in de winkelrekken gezonder is geworden.


Barrez praat

Een heel jaar lang ligt in 1997 het onderzoek schijnbaar op apegapen. Barrez geeft begin '98 wel toe de moordenaar te zijn geweest, en begint aan een boek waarin hij zelf op zoek gaat naar de opdrachtgevers. En in april wordt een reconstructie van de moord gehouden in Wechelderzande. De Schutter wordt in maart '98 terug naar Frankrijk overgebracht, maar in juni '98 wordt toegezegd dat hij definitief kan worden uitgeleverd aan België.
Barrez lijkt nog meer murw geworden in de gevangenis: ook hij beweert nu dat het Germain Daenen was die de contacten legde tussen De Schutter en hemzelf enerzijds en de opdrachtgevers anderzijds. Daenen zou zelfs afgepingeld willen hebben op de som van 600.000 frank.
Als het over de opdrachtgevers gaat twijfelt Barrez: hij heeft iemand in een donkere parkeergarage in de Mechelsesteenweg in Antwerpen geld zien overhandigen aan Daenen, maar kan die persoon niet met zekerheid identificeren. Het zou kunnen gaan om Theo Goossens, maar ook om Walter Remysen uit Turnhout, een hormonentrafikant en - saignant detail - achterneef van Karel Van Noppen. Remysen wordt in juli '99 na een dolle achtervolging in Nederland opgepakt op verdenking van hormonenhandel. Een reconstructie in de parkeergarage levert niets op.


Spoor naar andere vetmester

In juni '99 wordt de wapenhandelaar geïdentificeerd die De Schutter het moordwapen aan de hand deed en wordt De Schutter eindelijk uitgeleverd aan België. Rond die tijd blijkt echter ook dat het onderzoek heel wat achterstand oploopt door een procedurefout: bij de verhoren van De Schutter zouden fouten gemaakt zijn en het hele onderzoek moet worden overgedaan.
Inmiddels zorgt De Schutter zelf nog voor een paar stunts: eerst wordt in oktober '99 ontdekt dat een cipier voor hem twee gsm's de gevangenis van Turnhout heeft binnengesmokkeld, waardoor hij rustig met zijn kornuiten kon bellen; later, in maart 2000, na overplaatsing naar de gevangenis van Leuven vindt men wéér een gsm bij De Schutter, binnengesmokkeld in een schrijfmachine.
In januari 2000 herhaalt De Schutter, na confrontatie met Barrez, dat Daenen wel degelijk zijn opdrachtgever was. Hij voegt er echter bij dat het niet de bedoeling was Van Noppen te elimineren, maar te intimideren. Op 31 januari wordt Daenen, na confrontatie met De Schutter en Barrez, opnieuw aangehouden.
Op 25 februari 2000 komt de zaak weer in een stroomversnelling: op de veemarkt van Ciney wordt vetmester Alex Vercauteren uit Destelbergen opgepakt. Dat zou gebeurd zijn op basis van verklaringen van Daenen. Vercauteren werd in de zaak-Van Noppen al vaak genoemd en ondervraagd, maar nooit aangehouden. Hij had rechtstreeks te lijden van Karel Van Noppen: die hield vlak voor zijn dood lelijk huis in het West-Vlaamse vleesmilieu, waar hij vanaf begin februari 1995 een zieke collega verving. Ondanks de aanmaningen van IVK-inspecteur-generaal De Duffeleer en keurkringhoofd Germonpré, later zelfmoord pleegde, zijn tussenkomst in West-Vlaanderen te beëindigen.
In de loop van het onderzoek werd duidelijk dat Germonpré contacten onderhield met Germain Daenen en Alex Vercauteren. Een week voor de moord nam Germonpré contact op met Daenens bedrijf Eurovee. Germonprés relatie met Vercauteren was nog intenser, want begin 1996 gingen de twee samen op 'zakenreis' naar Zuid-Afrika.


Onderzoek is rond

Vercauteren dreigt in maart nog vrijgelaten te worden op basis van procedurefouten (hij zou geen volledige inzage gekregen hebben in het dossier), maar hij blijft aangehouden. Inmiddels schreeuwt Daenen zijn onschuld uit. Hij wordt in juni 2000 in beroep wel tot drie jaar effectief veroordeeld voor een grootscheepse (ter waarde van 8 miljard frank) fraudecarrousel in ongedekte cheques. In november 2000 komt daar nog eens een half jaar bij voor het laten verdwijnen van op hormonen betrapte stieren.
Ook op het verzoek van de advocaten van Barrez om hun cliënt vrij te laten omdat niets meer aan het onderzoek kan toevoegen, wordt niet ingegaan.
De wisselvallige De Schutter brengt het onderzoek nog een keer in gevaar: in november 2000 trekt hij de betrokkenheid van Vercauteren, die alles ontkent, in twijfel. Zijn eerdere verklaring dat Vercauteren hem zwijggeld zou aangeboden hebben trekt hij in: het geld zou bestemd zijn geweest om hem uit de gevangenis te helpen ontsnappen.
Alle verdachten dringen nu aan op vrijlating. Barrez moet echter in de gevangenis zijn bruiloft, op 26 januari 2001, vieren. Begin februari verklaart de Turnhoutse onderzoeksrechter Myriam Vrints dat het onderzoek rond is. Zes eerdere verdachten, onder wie Theo Goossens en de drie verdachten van het eerste uur, krijgen nu een definitieve buitenvervolgingstelling. De raadkamer van Turnhout spreekt zich in juni uit over de verwijzing van de vier overgebleven verdachten, die allen in de cel blijven, naar de assisen. Met het proces, dat verwacht wordt begin 2002, zou dan na 7 jaar een slot komen in de zaak Van Noppen.
Op 12 oktober verwijst de Antwerpse KI de vier door naar het hof van assisen. De advocaten van Daenen en Vercauteren tekenen cassatie aan tegen deze verwijzing. Op 11 december verwerpt het Hof van Cassatie het beroep van Vercauteren en Daenen. Daardoor zijn zowel Daenen als Vercauteren nu definitief doorverwezen naar het hof van assisen in april 2002. Vercauteren mag wel alle 2.000 in 1999 verwijderde documenten inzien. Germain Daenen, Carl De Schutter en Albert Barrez kregen eerder al inzage in het in '99 nietig verklaarde verhoor van De Schutter in 1996 in Frankrijk. Met haar toestemming wil de Antwerpse procureur-generaal Christine Dekkers vermijden dat het proces uitgesteld wordt.


Het assisenproces


Voorbereiding

Het proces voor het assisenhof van Antwerpen start op 15 april. Naar verwachting zal het wellicht minstens zes weken duren. Want het openbaar ministerie alleen al wil 93 getuigen oproepen. Het hof wordt voorgezeten door raadsheer Edwin Van Fraechem, openbaar-aanklager is Luc Vanlerberghe. Omwille van de duur krijgt de voorzitter een reserve; ook de twee bijzitters krijgen een reserve; en het openbaar ministerie werkt dit keer met twee procureurs. Een dubbele volksjury van 24 mensen zal over het lot van de vier beschuldigden beslissen. Die twee jury's zetelen samen. Wie uitvalt, komt niet meer terug. Is de uitvaller een jurylid, neemt een vervanger zijn plaats in. Normaal kiest de voorzitter de twaalfkoppige jury en de twee plaatsvervangers uit zestig voorgedragen personen. Dat zullen er dit keer minstens 120 zijn.
Ook ongewoon is dat Hans Rieder, advocaat van verdachte Alex Vercauteren, als getuige wordt opgeroepen. Hoe dat in de praktijk moet verlopen is onduidelijk, want eigenlijk moet een getuige buiten de gerechtszaal blijven tot hij wordt opgeroepen; terwijl Rieder als advocaat natuurlijk altijd in de zaal moet zijn om zijn cliënt bij te staan.
Nog bijzonder is dat de weduwe Mieke Van Noppen, die zich burgerlijke partij heeft gesteld, zonder advocaat zal aantreden, omdat de advocaat van de familie afhaakte. Ze vroeg een pro-deo advocaat aan, maar zij noch haar kinderen hebben daar recht op. Sindsdien worstelt ze zich door het 30.000 bladzijden dikke dossier. De advocaten van de Antwerpse balie duiden dan maar - uit goodwill - een vrijwilliger aan om de familie bij te staan, maar die weigert die. Inmiddels stelt ook het IVK zich burgerlijke partij.

Het proces

Op de eerste dag wordt de voortzetting van het proces meteen drie dagen uitgestel om het hof toe te laten zich te beraden over de oeverloze procedureslag die de advocaten van de diverse partijen hebben ingezet. Kernpunt daarbij is dat een van de verdachten, Carl De Schutter, in Frankrijk 'onder eed' werd verhoord, wat volgens de Belgische wet niet mag en waardoor 3.500 pagina's uit het dossier werden verwijderd. Die wel mochten ingezien worden, waar de ene partij zich tegen verzet en de andere juist die passages terug aan het dossier wil koppelen.
Zoals te verwachten wordt op de tweede zittingsdag vrij baan gemaakt voor de rest van het proces. Voorzitter Van Fraechem ontwijkt de hindernis van de 3.500 bladzijden De Schutter door in een tussenarrest te oordelen dat ze wel degelijk niet gebruikt mogen worden. Zeer tegen de zin van de verdediging van Vercauteren.
Ruim anderhalve maand lang passeren getuigen de revue en houden advocaten hun pleidooien. Opvallend is hoe Barrez en De Schutter van meet af aan alle medewerking toezeggen - uit spijt voor het gebeurde en 'omdat ze toch niets meer te verliezen hebben' - en voluit Vercauteren en Daenen beschuldigen, die op hun beurt beweren dat de twee liegen om de échte opdrachtgevers buiten schot te houden.
Ook de rol van Vercauterens advocaat Hans Rieder is omstreden als die ook als getuige gehoord wordt. Het parket-generaal wil hem nadien zelfs vervolgen voor meineed: hij verklaart dat twee Grieken, in naam van De Schutter (die toen in Frankrijk gevangen zat), hem als advocaat van Vercauteren kwamen afpersen; zijn secretaresse getuigt echter dat de twee een afspraak hadden en volgens De Schutter kwamen ze om de financiële bijstand die Vercauteren De Schutter beloofd had om te kunnen ontsnappen. Op 15 mei 2003 wordt Rieder opgepakt en een nacht in de cel gezet om hem te verhoren rond deze zaak.
Allevier de verdachten worden schuldig bevonden door de jury en op 5 juni 2002 door de rechtbank veroordeeld: Vercauteren tot levenslang en de drie anderen tot 25 jaar. De schadevergoeding die de familieleden toegewezen krijgen zal hen waarschijnlijk nooit bereiken omdat de verdachten zichzelf onvermogend gemaakt hebben. Daenen en Vercauteren gaan in beroep tegen de uitspraak.

Nasleep

Op 25 november 2002 verwerpt het Antwerpse assisenhof het verzoek tot voorlopige invrijheidstelling van Daenen en Vercauteren (op basis van een procedurekwestie: ze beweren te zijn veroordeeld op grond van een wettelijke bepaling die door het Arbitragehof is vernietigd) bij het Antwerpse assisenhof, het Hof van Cassatie én de Antwerpse Kamer van Inbeschuldigingstelling. Niet omdat hun eis ongegrond was, maar omdat het assisenproces in feite nog niet afgelopen is zolang het beroep voor het Hof van Cassatie nog loopt. Ook hun verzoek tot vernietiging van de uitspraak in Cassatie wordt op 17 december afgewezen.
Op 14 januari 2003 beslist het Hof van Cassatie dat er in de assisenzaak-Van Noppen geen procedurefouten zijn gemaakt en dat Daenen en Vercauteren geen nieuw proces krijgen. Op 18 februari verwerpt het Hof van Cassatie dan alle procedure-argumenten, zodat de straffen in de zaak wat betreft het Belgische gerecht definitief zijn.
Daenen en Vercauteren willen uiteindelijk naar het Mensenrechtenhof van Straatsburg, maar eerst moeten ze in België alle mogelijke procedures hebben gebruikt. Vrienden van Vercauteren die in zijn onschuld blijven geloven, hebben inmiddels een steuncomité opgericht 'om de waarheid aan het licht te brengen'.
Vercauteren dagvaardt op 12 mei de rechters, onderzoeksrechter en de leden van de jury om hen te laten ondervragen door zijn advocaten over de nooit eerder gebruikte procedure dat bepaalde stukken uit het dossier (betreffende het verhoor van Carl De Schutter) niet gebruikt mochten worden. Vercauteren steunt zijn truc om de arresten van het proces nietig te laten verklaren op de zogenaamde wet-Vercauteren: om te beletten dat juridisch ongeldige en verwijderde stukken nog ingezien zouden kunnen worden of gebruikt worden stemde het parlement op 4 juli 2001 deze wet, die echter later door het Arbitragehof werd tegengehouden. Maar inmiddels hadden de juryleden de bewuste stukken niet te zien gekregen.
Niet alleen is deze stap weer een verlenging van de lijdensweg van de familie van Van Noppen, maar ook een zinloze truc om het proces nietig te laten verklaren. Het Hof veegt immers alle argumenten van tafel en oordeelt dat de gedagvaarde juryleden niet moeten getuigen (want zo zouden ze het geheim van hun beraad prijsgeven): de veroordeling van Vercauteren steunde immers niet op de zgn. wet-Vercauteren (die niet eens in praktijk is gebracht), maar op de feiten, oordeelt het Hof. Weduwe Mieke Hendrickx doet nogmaals een emotionele en definitieve oproep aan de veroordeelden om hun straf te aanvaarden, uit respect voor Karel.
Begin juni 2004 zegt het actiecomité 'Vercauteren onschuldig' een brief te hebben van Albert Barrez uit 2002waarin deze insinueert dat niet Vercauteren maar iemand anders de moord bestelde. Volgens het comité heeft het gerecht deze brief bewust achtergehouden tijdens het proces en is Barrez strafvermindering beloofd in ruil voor de brief. Het comité kwam de brief op het spoor via een ex-celgenoot van Barrez. De advocaten beslissen later of ze een herzieningsprocedure willen opstarten.
Germaine Daenen van zijn kant krijgt begin juni 2004 25 maanden extra cel voor BTW-fraude en handtastelijkheden t.n.v. zijn vrouw en een werknemer.
Eind juni 2005 - ruim tien jaar na de moord - krijgen Birgit en Werner, de kinderen van Karel Van Noppen, te horen dat ze van het Fonds voor Slachtofferhulp een schadevergoeding van elk 42.500 euro krijgen voor het verlies van hun vader. Het hof van assisen had destijds beslist dat ze elk recht hadden op 25.000 euro morele schadevergoeding en één euro provisionele vergoeding voor materiële schade. Met deze beslissing is de procedure rond de moord op de veearts definitief afgelopen voor wat zijn kinderen betreft.
De weduwe van Van Noppen procedeert voort en krijgt eind april 2006 - ruim elf jaar na de moord - van de Antwerpse strafrechtbank een schadevergoeding toegekend van 541.395 euro. Samen met de 244.768 euro van de ongevallenverzekering krijgt zij dus een totaalsom van ruim 785.000 euro. Het Federaal Voedselagentschap (FAVV) krijgt 228.227 euro toegewezen. Met die uitspraak zijn de burgerlijke belangen van het assisenproces over de moord op Van Noppen afgehandeld in eerste aanleg. Als Alex Vercauteren, die de schadevergoeding moet betalen, in beroep gaat, is de zaak nog steeds niet van de baan.

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

maandag 18 februari 2008

OM niet op zoek naar waarheid in zaak Kouwenhoven

Het Openbaar Ministerie heeft niet aan waarheidsvinding gedaan in de strafzaak tegen de van oorlogsmisdaden en wapenhandel verdachte Nederlandse zakenman Guus Kouwenhoven.

Justitie heeft bewust ontlastend bewijs genegeerd en daarom kan hij niet worden veroordeeld. Het OM moet niet-ontvankelijk worden verklaard, bepleitte zijn advocate Inez Weski maandag 18 feb 2008 voor het gerechtshof in Den Haag.

Volgens het OM is Kouwenhoven schuldig aan het medeplegen van oorlogsmisdaden en waren de wapens die hij Liberia in smokkelde bestemd voor het regime van toenmalig president Charles Taylor. Hij deed dat in de periode 2000-2003.

Het regime van Taylor voerde toen een bloedige strijd tegen rebellen.

De aanklagers eisten daarom vorige week bij het hof nog twintig jaar gevangenisstraf tegen Kouwenhoven. De zakenman ontkent echter alle beschuldigingen.

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

woensdag 13 februari 2008

Levenslang voor moordenaar Ilona Németh

Amin M. is woensdag 13 februari 2008 in hoger beroep veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf. Het gerechtshof in de Marokkaanse stad Sale achtte bewezen dat hij de Utrechtse Ilona Németh heeft verkracht en vermoord. Eerder kreeg M. de doodstraf. Die straf was al omgezet in levenslang.

Ilona Nemeth werd in juli 2004 voor het laatst levend gezien. Zij was toen 34. Een jaar later (3 aug 2005) werd haar lichaam gevonden in een groenstrook nabij het Utrechtse station Overvecht.

M. werd in 2006 in Marokko gearresteerd. Omdat M. naast de Nederlandse ook de Marokkaanse nationaliteit bezit, werd hij in Marokko berecht. Marokko levert geen onderdanen uit. Tijdens de rechtszitting werd Amin M. bijgestaan door vier advocaten, van wie drie optraden namens Marokkaanse mensenrechtenorganisaties die actie voeren tegen de doodstraf.

De advocaten van Amin M. stelden dat de Nederlandse politie regels had overtreden bij de uitvoering van het onderzoek en de overdracht van het dossier. Zij vroegen de rechters twee getuigen opnieuw op te roepen van wie de verklaringen in het Nederlandse strafdossier zaten. Ook wilden zij rechercheurs en forensisch onderzoekers horen die bij het onderzoek betrokken waren. Het verzoek werd afgewezen.

Bij de rechtszittingen in Sale was een delegatie aanwezig van de Nederlandse politie die het onderzoek uitvoerde. De aanwezige rechercheurs toonden zich tevreden over het vonnis.

Het Algemeen Dagblad dook eerder in de geschiedenis van verdachte A.M. en ontdekte dat hij in 2002 een 43-jarige vrouw een schedelbasisfractuur sloeg, toen hij haar wilde beroven. De toen 23-jarige A.M. pleegde die zeer gewelddadige beroving in Overvecht, en maakte daarbij een telefoon, een portemonnee en een bril buit. Ook had hij de vrouw, volgens de aanklacht, in bewusteloze toestand van het fietspad naar de berm gesleept. Vervolgens zou hij gepoogd hebben een zedenmisdrijf te plegen.

De rechtbank in Utrecht weigert ''uit privacy-overwegingen'' te vertellen tot welke straf M. toen is veroordeeld. In Utrecht was hij indertijd een bekende hangjongere. De dood van Ilona Németh wordt vaak in één adem genoemd met die van Maria van der Zanden omdat zij samen op een groepsfoto van de Captains Club uit 1988 staan, met onderaan Ilona Nmeth en schuin boven haar Maria van der Zanden

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

dinsdag 12 februari 2008

Vijftien jaar cel voor moord op Pascal Keijzer

Gedenking Pascal Keijzer
Moord-Pascal-Keijzer
Emiel T. (37). uit Bovenkarspel is door rechtbank in Alkmaar veroordeeld tot een celstraf van vijftien jaar voor de moord op Pascal Keijzer(16) uit Hoogkarspel in april 2007. Medeverdachte Michel van B. (41). uit Enkhuizen kreeg een celstraf van acht jaar opgelegd voor het medeplegen van een gewelddadige diefstal met dodelijke afloop.

Keijzer werd op Koninginnedag in de gemeente Wervershoof in zijn hals gestoken en daarna met een auto overreden. Aan de gevolgen van dit laatste overleed hij.

Pascal Keijzer en T. hadden op Koninginnedag een afspraak, waarbij T. cocaïne van Keijzer zou kopen. Hiervoor was de dealer met het tweetal meegegaan in de auto waarmee ze waren komen aanrijden. Eerder zou de jongen aan T. drugs van slechte kwaliteit hebben verkocht. Volgens de officier van justitie had T. daarom nog een appeltje met Pascal te schillen.

De twee verdachten hebben in de zaak tegenstrijdige verklaringen afgelegd. Zo stelde Van B. dat T. Pascal op de Parallelweg in de gemeente Wervershoof heeft neergestoken en overreden. T. zei daarentegen dat hij Pascal alleen een duw heeft gegeven, waarop de jongen viel. Hij probeerde Pascal overeind te helpen, maar Van B. kwam eraan en begon op het lichaam van het slachtoffer te springen. T. zou alleen per ongeluk over het been van het slachtoffer zijn gereden.

Ook blijkt uit onderzoek dat het slachtoffer nog in leven was op het moment van overrijden. T. en Van B. hebben beiden verklaard dat T. de auto heeft bestuurd. De rechtbank stelt dat T. bij het wegrijden over het lichaam is gereden, vervolgens is gekeerd en Pascal nogmaals, met zijn hoofd uit het raam gestoken om te kijken wat hij deed, heeft overreden. Wie Pascal heeft neergestoken, is onduidelijk gebleven.

Over Van B. stelde de rechtbank daarnaast dat de dood van Pascal aan hem kon worden toegewezen, omdat hij zich niet aan het gebeuren heeft onttrokken. Ook wist hij van het plan om Pascal te beroven.

Sociale achtergronden: Problemen in West-Friesland

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

donderdag 7 februari 2008

16 jaar cel voor liquidatie Michael Schuurman

Twee Alkmaarse mannen (45 en 43 jaar) zijn veroordeeld tot 16 jaar cel voor de moord op Michael Schuurman (37) uit Velsen op 14 december 2006.

Schuurman zou na een tip uit het milieu een half jaar eerder 40 kilo softdrugs hebben gestolen uit een huis in Alkmaar. Deze partij behoorde toe aan een Nederlands-Marokkaanse drugsbende met verschillende drugsopslagplaatsen in de regio. De bende traceerde Schuurman als 'dader' nadat hij delen van de partij had verkocht. Iemand van de bende zoekt het slachtoffer thuis op en maakt bij de deur een foto van Schuurman met zijn mobiele telefoon. Via deze foto werd hij herkend door een vrouw die aanwezig was in het beroofde drugspand in Alkmaar.

Schuurman zit te kaarten in een café in Beverwijk als twee gemaskerde mannen binnenlopen. Zij dwingen hem zijn handen omhoog te doen, waarna zij van korte afstand op hem schieten. Als hij probeert weg te strompelen, schieten ze nog een aantal keer op hun slachtoffer. In april 2007 werden de twee mannen aangehouden wegens betrokkenheid bij de moord op Schuurman.

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook

Peter de Vries en de kijkcijfers

Op zondagavond 3 februari spoelde er een tsunami van PR over ons land. Joran van der Sloot heeft een “volledige bekentenis” afgelegd voor de camera’s die waren verborgen in een auto, dit ten overstaan van de “eerlijke zakenman” Patrick van der Eem. Ruim zeven miljoen kijkers! Een miljoen aan reclame-inkomsten! Joran is ondergedoken, maar stelt zich beschikbaar voor verhoor. Een heksenjacht in Drachten. Het OM adviseert de ouders van Joran: onderduiken. De uitzending voor zeven miljoen dollar verkocht aan de Amerikaanse zender ABC. Twaalf miljoen kijkers in de VS, maar ook op Aruba kan men ABC ontvangen. Peter R. gaat naar Amerika! En een argeloze Johan uit Drachten werd het slachtoffer van de volkswoede tegen Joran.

Superlatieven te over, maar zodra deze PR-tsunami zich over Nederland had uitgestort, hoorde men zowel juristen als misdaadverslaggevers mopperen. Gerlof Leistra van Elsevier meende meteen al dat deze uitzending niet bijdroeg aan de oplossing van de zaak Holloway en mr. Spong kwam in De Wereld Draait Door met scherpe kritiek op PR de Vries. In Netwerk beweerden drie topadvocaten vervolgens alle drie iets anders. Laten we eens kijken, waarom juristen niet blij zijn met deze uitzending.

Juridisch ligt de zaak moeilijk, omdat Joran tot twee maal toe is gearresteerd en weer vrijgelaten. De laatste maal, eind 2007, is het onderzoek tegen Joran onvoorwaardelijk geseponeerd. Ons strafrecht kent een belangrijk principe: Ne bis in idem. Men kan niet twee maal worden vervolgd in dezelfde zaak. Een onvoorwaardelijk sepot werkt als een vrijspraak. Vandaar dat het OM van Aruba het onderzoek wel heeft heropend, maar dat de Rechter Commissaris geen arrestatiebevel wil afgeven.

Joran heeft bekend, zo denken nu velen. Waarom doet justitie dan niets? Dat komt omdat een bekentenis juridisch vrijwel geen waarde heeft. Het Wetboek van Strafvordering zegt in artikel 341 lid 1: Onder verklaring van de verdachte wordt verstaan zijn bij het onderzoek op de terechtzitting gedane opgave van feiten of omstandigheden, hem uit eigen wetenschap bekend. Lid 2: Zodanige opgave, elders dan ter terechtzitting gedaan, kan tot het bewijs, dat de verdachte het telastegelegde feit begaan heeft, medewerken, indien daarvan uit enig wettig bewijsmiddel blijkt. Lid 4: Het bewijs dat de verdachte het telastegelegde feit heeft begaan, kan door den rechter niet uitsluitend worden aangenomen op de opgaven van den verdachte.
Een bekentenis kan slechts dienen als bewijs, als uit andere feiten blijkt dat het klopt. Zonder aanvullend bewijs is een bekentenis waardeloos. Inmiddels heeft Joran zich beroepen op het feit dat hij liegt. Dat hij bekend staat als leugenaar, doet daarbij niet ter zake; hij heeft zijn bekentenis ingetrokken. Uit lid 3 blijkt nog, dat zijn verklaring over Daury al helemaal niet kan gelden als bewijs.

Het misdrijf dat Joran “bekende”, bestaat uit het verbergen van een lijk. Het Wetboek van Strafrecht zegt in artikel 151: Hij die een lijk begraaft, verbrandt, vernietigt, verbergt, wegvoert of wegmaakt, met het oogmerk om het feit of de oorzaak van het overlijden, dan wel van het dood ter wereld komen te verhelen, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vierde categorie.
Mr. Spong beweerde ook bij Pauw en Witteman dat er maximaal een half jaar op staat, maar de wet zegt twee jaar. Dat is nog steeds niet voldoende om Joran zelfs maar in voorarrest te nemen, want dat kan alleen bij een maximumstraf van vier jaar of meer. Het verschil is alleen van belang in verband met de mogelijkheid dat de VS zal vragen om uitlevering van Joran.

[Pasteurella, 9 februari: Mr. Spong heeft gelijk. Het Arubaanse wetboek van strafrecht is anders dan het onze. In Aruba staat op het verbergen van een lijk maximaal zes maanden.]

Artikel 7 Olw. zegt: Overlevering kan alleen worden toegestaan ten behoeve van: a. een door autoriteiten van de uitvaardigende lidstaat ingesteld strafrechtelijk onderzoek ter zake van het vermoeden dat de opgeëiste persoon zich naar het oordeel van de uitvaardigende justitiële autoriteit schuldig heeft gemaakt aan:
ten 1º. een naar het recht van de uitvaardigende lidstaat benoemd strafbaar feit dat tevens op de in bijlage 1 bij deze wet behorende lijst staat vermeld, waarop naar het recht van de uitvaardigende lidstaat een vrijheidsstraf met een maximum van ten minste drie jaren is gesteld; of
ten 2º. een ander feit dat zowel naar het recht van de uitvaardigende lidstaat als naar dat van Nederland strafbaar is en waarop een vrijheidsstraf met een maximum van ten minste twaalf maanden is gesteld;

Of Joran kan worden uitgeleverd, hangt af van die lijst en van de straf die in de VS staat op het verbergen van een lijk. Joran kan volgens het wetboek slechts worden veroordeeld tot maximaal twee jaar en het is onzeker of hij dan kan worden uitgeleverd. Als mr. Spong gelijk heeft met zijn zes maanden, dan is de uitlevering in elk geval onmogelijk.

Laten we nu eens kijken waaraan PR en Patrick zich schuldig maakten. Ten eerste is er de verkregen “bekentenis”. Het Wetboek van Strafrecht zegt in artikel 326: Hij die, met het oogmerk om zich of een ander wederrechtelijk te bevoordelen, hetzij door het aannemen van een valse naam of van een valse hoedanigheid, hetzij door listige kunstgrepen, hetzij door een samenweefsel van verdichtsels, iemand beweegt tot de afgifte van enig goed, tot het ter beschikking stellen van gegevens met geldswaarde in het handelsverkeer, tot het aangaan van een schuld of tot het teniet doen van een inschuld, wordt, als schuldig aan oplichting, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of geldboete van de vijfde categorie.
De gegevens die Joran ter beschikking stelde aan Patrick, blijken een hoge geldswaarde te hebben. Patrick kreeg € 25.000 betaald voor zijn diensten, maar PR heeft er volgens sommige bronnen reeds miljoenen aan verdiend. Patrick deed tegen Joran alsof hij een vriend was, hij zou samen met Joran wiet gaan kweken en zo voort. Dat is wel een valse hoedanigheid, of een samenweefsel van verdichtsels. De in een auto verborgen camera’s zijn listige kunstgrepen. Aldus heeft Joran gegevens over de verdwijning van Natalee aan Patrick ter beschikking gesteld. Joran werd door Patrick doodgewoon opgelicht!

Het maken van opnamen met een verborgen camera is op zich reeds strafbaar. Artikel 139 f Wetboek van Strafrecht zegt: Met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden of geldboete van de vierde categorie wordt gestraft:
ten 1°. hij die, gebruik makende van een technisch hulpmiddel waarvan de aanwezigheid niet op duidelijke wijze kenbaar is gemaakt, opzettelijk en wederrechtelijk van een persoon, aanwezig in een woning of op een andere niet voor het publiek toegankelijke plaats, een afbeelding vervaardigt;
ten 2°. hij die de beschikking heeft over een afbeelding welke, naar hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden, door of ten gevolge van een onder 1° strafbaar gestelde handeling is verkregen.

Deze afbeeldingen zijn verkregen in een auto, op een niet voor het publiek toegankelijke plaats. Dat bedoelde mr. Spong, toen hij zei dat hier misdaden waren begaan.
Artikel 139 g voegt er nog aan toe: Met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden of geldboete van de vierde categorie wordt gestraft hij die een afbeelding, als bedoeld in het vorige artikel, onder 2°, openbaar maakt.
Dat PR deze beelden openbaar heeft gemaakt, is een feit van algemene bekendheid. Kort na de uitzending stond de “bekentenis” van Joran reeds op talloze plaatsen online. Alle bloggers en YouTube-leden die deze beelden hebben geplaatst, zijn strafbaar. Joran kan in Kort Geding ook eisen dat al deze beelden van het internet verdwijnen. Dat zal hij zeker winnen!

Bladeren we nog even door naar artikel 140 Sr: Deelneming aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vijfde categorie.
PR heeft met zijn technische team de verboden opnamen mogelijk gemaakt. Dat blijkt uit een uitzending van Pauw en Witteman, waarin het hele team aanwezig was. Joran werd opgelicht en uitgezonden, niet door een persoon, maar door een criminele organisatie! Nu wordt deze soep meestal niet zo heet gegeten, maar alle teamleden zijn schuldig aan deelneming en ook het plaatsen van verborgen camera’s is strafbaar.

PR en zijn team pleegden onrechtmatige daden en Joran leed daar schade door, immaterieel en wellicht ook materieel. In ons civiele recht kan men dan schadevergoeding eisen. Artikel 161 boek 6 BW zegt:
lid 1: Hij die jegens een ander een onrechtmatige daad pleegt, welke hem kan worden toegerekend, is verplicht de schade die de ander dientengevolge lijdt, te vergoeden.
Lid 2: Als onrechtmatige daad worden aangemerkt een inbreuk op een recht en een doen of nalaten in strijd met een wettelijke plicht of met hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt, een en ander behoudens de aanwezigheid van een rechtvaardigingsgrond.
Als de uitzending zou hebben geleid tot bij voorbeeld het redden van het leven van de verdwenen Natalee, dan zou er een rechtvaardigheidsgrond zijn. De uitzending leidde echter zelfs niet tot de arrestatie van Joran, maar slechts tot het vogelvrij verklaren van een onsympathieke jongeman en een dikke winst voor hen die leven van de kijkcijfers.

De uitzending heeft PR geld opgeleverd, een ongerechtvaardigde verrijking. Artikel 212 van boek 6 BW zegt: Hij die ongerechtvaardigd is verrijkt ten koste van een ander, is verplicht, voor zover dit redelijk is, diens schade te vergoeden tot het bedrag van zijn verrijking. Voor PR en zijn maten zou dit betekent: het inleveren van de hele winst aan Joran.

Wat er werkelijk is gebeurd, blijft nog steeds onduidelijk. Het zou allemaal heel anders kunnen zijn, dan Joran in zijn “bekentenis” beweerde. Lees bij voorbeeld het filmscript dat Ko van Dijk er van maakte: Is Natalee Still Alive?

Wat mij echter het meest verontrust, is dat PR blijkbaar beschikte over dossierkennis. Het OM van Aruba heeft hem kennelijk inzage gegeven in het onderzoeksdossier. Het gaat dan om schending van geheimen, in combinatie met een ambtsmisdrijf. We troffen een dergelijk misdrijf in verband met PR de Vries ook reeds aan in de zaak Hörchner. Natuurlijk zijn misdaadjournalisten altijd nieuwsgierig naar wat de politie weet, maar de gegevens die het OM verzamelt, zijn niet bedoeld om door de media te worden gebruikt voor spanning en sensatie.

Wie had gedacht dat PR een misdrijf zou oplossen, kwam bedrogen uit. PR heeft met zijn “opzienbarende en onthullende” uitzending een juridische rattenkoning gebaard. De vraag is niet langer waaraan Joran zich schuldig maakte, maar hoever de media kunnen gaan met reportages die slechts de kijkcijfers dienen.

door mr. drs. BOU.

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook