woensdag 20 februari 2008

De moord op Karel van Noppen

Op 20 februari 1995 werd de veearts, IVK-controleur en fervent hormonenjager Karel Van Noppen op enkele tientallen meters van zijn huis in Wechelderzande, in de Antwerpse Kempen, vermoord. Meteen was duidelijk dat de moordenaars in de hormonenmafia gezocht moesten worden. Ruim zes jaar lang werden verdachten opgepakt en vrijgelaten. Begin juni 2002 werden vier overgebleven verdachten door een assisenjury veroordeeld tot levenslang. Huurmoordenaar Albert Barrez en bemiddelaar Carl De Schutter bekenden snel, maar de opdrachtgevers Germain Daenen en Alex Vercauteren hielden tevergeefs hun onschuld staande. Het proces, dat bijna twee maanden duurde, was niet alleen een procedureslag en een advocatenfestijn, maar haalde ook diepe emoties naar boven.
De moord schokte België en het volgend jaar werd zijn sterfdag uitgeroepen tot vleesloze dag uit protest tegen de hormonenmafia. De belangstelling daarvoor, als met de witte marsen was echter vluchtig.

-----------
Op 20 februari 1995, het is een regenachtige maandagavond, wordt veearts-keurder Karel Van Noppen door een naburige boer gevraagd eens langs te komen om een van zijn lammerende schapen bij te staan. Op weg, op nauwelijks enkele tientallen meters van zijn huis in Wechelderzande, wordt Van Noppens witte mercedes staande gehouden en de notoire hormonenjager wordt in koelen bloede doodgeschoten. Zijn lijk wordt in een greppel aan de overkant van de weg gevonden.
Naar een motief moet niet lang gezocht worden: van Van Noppen was geweten dat hij zijn taak bij het Instituut voor Veterinaire Keuring (IVK) meer dan ernstig nam. Niet alleen joeg hij met buitengewone ijver achter hormonenboeren, maar kloeg hij ook bij onder meer het Hoog Comité van Toezicht aan dat de hormonenspuiters blijkbaar vanuit de dienst getipt werden over op hande zijnde keuringen. Van Noppen had dus talrijke vijanden onder malafide veeboeren en hun hormonenleveranciers.
Van Noppen had in de weken voor zijn dood regelmatig doodsbedreigingen ontvangen, maar hij was niet de eerste hormonenjager die letterlijk onder vuur lag. Regelmatig werden begin jaren '90 veeartsen het slachtoffer van handtastelijkheden of aanslagen. Ook europarlementslid Jaak Vandemeulebroucke, die van de strijd tegen de hormonenmaffia zijn levenswerk maakte, kon dat enkele keren ervaren. Van Noppen was wel de eerste, en vooralsnog laatste veearts die zijn leven verloor in deze strijd.

De moord brengt een schokgolf teweeg door het land. Politici schreeuwen moord en brand en beloven een harde aanpak van de hormonenmaffia. Ook het grote publiek is gedegouteerd: dat de handel in en het gebruik van hormonen in het vlees een probleem is, was niet nieuw. Ook was, door de vorige aanslagen op andere veeartsen, geweten dat de zogenaamde hormonenmaffia geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken is. Maar dat men over lijken zou gaan, brengt de problematiek toch in een ander daglicht.
De moord brengt zelfs een tijdelijke afkeer voor vlees teweeg bij heel wat mensen. De dag van Van Noppens begrafenis wordt door de sector uitgeroepen tot een vleesloze dag. De eerste verjaardagen van de moord vindt de oproep tot vleesloze dag ook nog enigszins weerklank. De slagerijen zeggen wel dat het effect van de moord niet lang zichtbaar bleef, maar de hernieuwde aandacht voor het hormonenprobleem had tezamen met andere voedselschandalen, zoals de dioxine- en de BSE-crisis, een onmiskenbaar effect op het consumptiegedrag: de burger heeft minder smaak in zijn hamburger.
Nauwelijks enkele weken later kan het parket van Turnhout drie verdachten voorleiden. Drie West-Vlaamse jongemannen - helers in verdovende middelen - worden aangehouden, maar enige tijd later weer vrijgelaten omdat zij sluitende alibi's hebben en niets in de richting van hun betrokkenheid wijst.


Een jaar later: de daders

Bij de eerste verjaardag van de moord maken autoriteiten en media een stand van zaken op in de strijd tegen de hormonenmaffia: had de moord enige invloed op de verbetenheid van de speurders? Gedurende het jaar na de moord wordt de hormonenmaffia zeker niet met rust gelaten, uit schrik voor nog meer aanslagen. Een aantal hormonenboeren wordt veroordeeld, maar zij zijn niet de dikke vissen die nochtans gekend zijn bij het gerecht. Ministers Colla van volksgezondheid en Pinxten van landbouw zien bemoedigende cijfers in hun aanpak van de hormonenhandel, maar stellen tegelijk vast dat de harde kern driester dan ooit te werk gaat. Zij stellen dan ook nog hardere maatregelen voor.
De moord zelf wordt uitgebreid herdacht met een eerste jaarlijkse fakkeltocht in Wechelderzande, en met een vleesloze dag. De verbittering van vrienden en familie is groot omdat er nog geen spoor lijkt te zijn naar mogelijke daders.
Dat verandert echter eind mei '96 bij de aanhouding van ene Carl De Schutter (30, uit Essen) in Zuid-Frankrijk. 'De dunne' wordt daar aangehouden voor illegaal wapenbezit en wordt verdacht van wapenhandel. Maar ook het Belgische gerecht is geïnteresseerd in De Schutter. Enkele elementen wijzen op zijn betrokkenheid bij de moord: de siervelgen op zijn BMW bijvoorbeeld zijn afkomstig van een gestolen wagen die gebruikt wordt bij de aanslag en in mei '95 werd teruggevonden; het moordwapen - een in ons land zeldzaam Chinees handwapen - is hetzelfde als een wapen dat ooit bij hem in beslag is genomen.
De Schutter kan de speurders echter nog meer vertellen. In de Turnhoutse gevangenis zit inmiddels Albert Barrez (37, uit Borgerhout) voor containerdiefstal. De gewezen foorkramer, bekend als 'John', wordt door De Schutter ervan beticht de trekker overgehaald te hebben. De Schutter - die uitlevering aan België op het oog heeft - zou Barrez het wapen en de vluchtauto geleverd hebben tijdens zijn penitentiair verlof. Samen zouden ze de eliminatie van Van Noppen opgezet en uitgevoerd hebben, door hen 'Operatie Zieke Koe' genoemd.
De twee hebben elkaar in de Antwerpse gevangenis leren kennen en zouden in opdracht gehandeld hebben. Barrez ontkent aanvankelijk en steekt alle schuld op De Schutter, die echter in het milieu niet in staat tot moorden geacht wordt. Over de opdrachtgevers is vooralsnog niets bekend. Hoewel dat ook nog niet zeker is, worden die in de richting van de hormonenhandel gezocht. Er wordt via Barrez met de vingen gewezen naar de West-Vlaamse vestmester Dirk Vlaeminck. Omdat Van Noppen ook mensen binnen het IVK op de hielen zat - hij noemde o.m. de gepensioneerde inspecteur-generaal Albert Duffeleer als beschermheer van de vetmesters - wordt ook in die richting gedacht. In maart '96 pleegde een collega-keurder van Van Noppen, Gery Germonpré uit Kortrijk, verdacht van corruptie, zelfmoord.



Sporen naar Limburg en het Waasland

Het onderzoek komt duidelijk in een stroomversnelling. Op 12 juni '96 verlegt de zaak zich van Antwerpen naar Limburg als in zijn woning veehandelaar Germain Daenen (36, uit Munsterbilzen) wordt aangehouden.
In de gevangenis van Antwerpen zouden De Schutter en Daenen, die als gewezen directeur gelieerd is aan het slachthuis van Bilzen, elkaar ontmoet hebben: Daenen zat er voor de handel in ongedekte cheques en De Schutter voor wapenverkoop en belastingontduiking. Volgens De Schutter is het Daenen die hem 600.000 frank had geboden om de lastige IVK-keurder uit de weg te ruimen.
Of hij dat op eigen houtje deed of in opdracht van anderen, is nog de vraag. Flor Van Noppen, de broer van Karel, die als spreekbuis voor de familie optreedt, is daar in ieder geval niet zeker van: volgens hem is Daenen slechts een tussenpersoon. Daenen ontkent overigens elke betrokkenheid.

Enkele weken na de aanhouding van Daenen wordt begin augustus '96 vetmester Theo Goossens (49, uit Lokeren) aangehouden en opgesloten in Hasselt. De notoire hormonenboer, die eerder al twee keer veroordeeld is voor hormonengebruik, en voormalige voorzitter van voetbalclub Lokeren wordt ook aan de galg gepraat door Carl De Schutter: hij beweert dat Daenen hem in contact bracht met een 'vierde man', die hij niet bij naam kende maar enkel kon beschrijven.
Volgens Flor Van Noppen heeft Goossens inderdaad meer motieven om zijn broer uit de weg te ruimen dan Daenen, die nog niet in aanvaring was gekomen met Van Noppen: Karel Van Noppen was immers gedurende een half jaar voor zijn dood intensief bezig met speurwerk naar Goossens. Goossens ontkent echter ook iets met de zaak te maken te hebben.


Onderzoek in het slop

Na confrontatie met De Schutter op de Frans-Belgische grenspost van Saint-Aybert wordt Goossens echter op 10 oktober '96 vrijgelaten: De Schutter zegt hem niet te herkennen. Wat niet betekent dat de speurders hem helemaal vrijpleiten: enkele dagen voor zijn vrijlating wordt nog een huiszoeking verricht in zijn huis, op zoek naar bewijzen dat Goossens De Schutter wel degelijk kende.
De Schutter trekt nog meer zijn woorden in: ook zijn belastende verklaringen voor Daenen slikt hij in. Daenen komt dan ook op 18 oktober vrij.
Tegen het eind van het jaar zit het onderzoek, dat een half jaar tevoren op de rand van afronding stond, weer helemaal strop. Zelfs de uitlevering van De Schutter, die inmiddels in Frankrijk tot 2 jaar wel veroordeeld is, wordt een probleem. Hij is voorlopig wel 'uitgeleend' aan het Belgisch gerecht. Desondanks meent het parket van Turnhout in februari '97 dat men voldoende weet om alvast Barrez en De Schutter voor een assisenjury te brengen.
We zijn inmiddels twee jaar na de moord. Het onderzoek naar de opdrachtgevers van de moord zit dan wel strop, de politiek heeft niet stilgezeten: de Kamer stemt een verstrengde hormonenwet. Mede-auteur Hubert Brouns had al eind '95 het voorstel ingediend om de periode van voorlopige inbeslagname van verdachte dieren te verlengen, en om bij het aantreffen van één verboden stof verplicht te controleren op alle verboden stoffen. Vanaf de dag dat een positieve vaststelling wordt betekend aan een overtreder moet ook een verbod gelden op verkoop, vervoer, uitvoer en aankoop voor de betrokkene. Het wetsontwerp voorziet voorts nog onder meer de uitbreiding van de hormonenwet tot konijnen en aquacultuurdieren, en het ten laste leggen van alle kosten van bemonstering, analyse en eventueel afmaken van dieren van de vetmester bij wie verboden stoffen worden aangetroffen.
Sinds midden '96 is er een spectaculaire daling vastgesteld van het aantal «positieve» runderen bij de hormonencontroles van het Instituut voor Veterinaire Keuring (IVK). «Dat betekent nog niet dat de strijd tegen de vetmesters en hormonenspuiters gewonnen is, maar wel dat er vooruitgang wordt geboekt,» zegt minister Colla bij de voorstelling van het jaarverslag van het IVK.
Ook in 1998 zou het IVK geen hormonen meer vaststellen in de Belgische slachthuizen. De speurders wijzen er wel op dat het schijnbare succes niet verhindert dat vetmesters met hun vee over de grenzen gaan voor slachting. Ook Test Aankoop stelt vast dat het vlees in de winkelrekken gezonder is geworden.


Barrez praat

Een heel jaar lang ligt in 1997 het onderzoek schijnbaar op apegapen. Barrez geeft begin '98 wel toe de moordenaar te zijn geweest, en begint aan een boek waarin hij zelf op zoek gaat naar de opdrachtgevers. En in april wordt een reconstructie van de moord gehouden in Wechelderzande. De Schutter wordt in maart '98 terug naar Frankrijk overgebracht, maar in juni '98 wordt toegezegd dat hij definitief kan worden uitgeleverd aan België.
Barrez lijkt nog meer murw geworden in de gevangenis: ook hij beweert nu dat het Germain Daenen was die de contacten legde tussen De Schutter en hemzelf enerzijds en de opdrachtgevers anderzijds. Daenen zou zelfs afgepingeld willen hebben op de som van 600.000 frank.
Als het over de opdrachtgevers gaat twijfelt Barrez: hij heeft iemand in een donkere parkeergarage in de Mechelsesteenweg in Antwerpen geld zien overhandigen aan Daenen, maar kan die persoon niet met zekerheid identificeren. Het zou kunnen gaan om Theo Goossens, maar ook om Walter Remysen uit Turnhout, een hormonentrafikant en - saignant detail - achterneef van Karel Van Noppen. Remysen wordt in juli '99 na een dolle achtervolging in Nederland opgepakt op verdenking van hormonenhandel. Een reconstructie in de parkeergarage levert niets op.


Spoor naar andere vetmester

In juni '99 wordt de wapenhandelaar geïdentificeerd die De Schutter het moordwapen aan de hand deed en wordt De Schutter eindelijk uitgeleverd aan België. Rond die tijd blijkt echter ook dat het onderzoek heel wat achterstand oploopt door een procedurefout: bij de verhoren van De Schutter zouden fouten gemaakt zijn en het hele onderzoek moet worden overgedaan.
Inmiddels zorgt De Schutter zelf nog voor een paar stunts: eerst wordt in oktober '99 ontdekt dat een cipier voor hem twee gsm's de gevangenis van Turnhout heeft binnengesmokkeld, waardoor hij rustig met zijn kornuiten kon bellen; later, in maart 2000, na overplaatsing naar de gevangenis van Leuven vindt men wéér een gsm bij De Schutter, binnengesmokkeld in een schrijfmachine.
In januari 2000 herhaalt De Schutter, na confrontatie met Barrez, dat Daenen wel degelijk zijn opdrachtgever was. Hij voegt er echter bij dat het niet de bedoeling was Van Noppen te elimineren, maar te intimideren. Op 31 januari wordt Daenen, na confrontatie met De Schutter en Barrez, opnieuw aangehouden.
Op 25 februari 2000 komt de zaak weer in een stroomversnelling: op de veemarkt van Ciney wordt vetmester Alex Vercauteren uit Destelbergen opgepakt. Dat zou gebeurd zijn op basis van verklaringen van Daenen. Vercauteren werd in de zaak-Van Noppen al vaak genoemd en ondervraagd, maar nooit aangehouden. Hij had rechtstreeks te lijden van Karel Van Noppen: die hield vlak voor zijn dood lelijk huis in het West-Vlaamse vleesmilieu, waar hij vanaf begin februari 1995 een zieke collega verving. Ondanks de aanmaningen van IVK-inspecteur-generaal De Duffeleer en keurkringhoofd Germonpré, later zelfmoord pleegde, zijn tussenkomst in West-Vlaanderen te beëindigen.
In de loop van het onderzoek werd duidelijk dat Germonpré contacten onderhield met Germain Daenen en Alex Vercauteren. Een week voor de moord nam Germonpré contact op met Daenens bedrijf Eurovee. Germonprés relatie met Vercauteren was nog intenser, want begin 1996 gingen de twee samen op 'zakenreis' naar Zuid-Afrika.


Onderzoek is rond

Vercauteren dreigt in maart nog vrijgelaten te worden op basis van procedurefouten (hij zou geen volledige inzage gekregen hebben in het dossier), maar hij blijft aangehouden. Inmiddels schreeuwt Daenen zijn onschuld uit. Hij wordt in juni 2000 in beroep wel tot drie jaar effectief veroordeeld voor een grootscheepse (ter waarde van 8 miljard frank) fraudecarrousel in ongedekte cheques. In november 2000 komt daar nog eens een half jaar bij voor het laten verdwijnen van op hormonen betrapte stieren.
Ook op het verzoek van de advocaten van Barrez om hun cliënt vrij te laten omdat niets meer aan het onderzoek kan toevoegen, wordt niet ingegaan.
De wisselvallige De Schutter brengt het onderzoek nog een keer in gevaar: in november 2000 trekt hij de betrokkenheid van Vercauteren, die alles ontkent, in twijfel. Zijn eerdere verklaring dat Vercauteren hem zwijggeld zou aangeboden hebben trekt hij in: het geld zou bestemd zijn geweest om hem uit de gevangenis te helpen ontsnappen.
Alle verdachten dringen nu aan op vrijlating. Barrez moet echter in de gevangenis zijn bruiloft, op 26 januari 2001, vieren. Begin februari verklaart de Turnhoutse onderzoeksrechter Myriam Vrints dat het onderzoek rond is. Zes eerdere verdachten, onder wie Theo Goossens en de drie verdachten van het eerste uur, krijgen nu een definitieve buitenvervolgingstelling. De raadkamer van Turnhout spreekt zich in juni uit over de verwijzing van de vier overgebleven verdachten, die allen in de cel blijven, naar de assisen. Met het proces, dat verwacht wordt begin 2002, zou dan na 7 jaar een slot komen in de zaak Van Noppen.
Op 12 oktober verwijst de Antwerpse KI de vier door naar het hof van assisen. De advocaten van Daenen en Vercauteren tekenen cassatie aan tegen deze verwijzing. Op 11 december verwerpt het Hof van Cassatie het beroep van Vercauteren en Daenen. Daardoor zijn zowel Daenen als Vercauteren nu definitief doorverwezen naar het hof van assisen in april 2002. Vercauteren mag wel alle 2.000 in 1999 verwijderde documenten inzien. Germain Daenen, Carl De Schutter en Albert Barrez kregen eerder al inzage in het in '99 nietig verklaarde verhoor van De Schutter in 1996 in Frankrijk. Met haar toestemming wil de Antwerpse procureur-generaal Christine Dekkers vermijden dat het proces uitgesteld wordt.


Het assisenproces


Voorbereiding

Het proces voor het assisenhof van Antwerpen start op 15 april. Naar verwachting zal het wellicht minstens zes weken duren. Want het openbaar ministerie alleen al wil 93 getuigen oproepen. Het hof wordt voorgezeten door raadsheer Edwin Van Fraechem, openbaar-aanklager is Luc Vanlerberghe. Omwille van de duur krijgt de voorzitter een reserve; ook de twee bijzitters krijgen een reserve; en het openbaar ministerie werkt dit keer met twee procureurs. Een dubbele volksjury van 24 mensen zal over het lot van de vier beschuldigden beslissen. Die twee jury's zetelen samen. Wie uitvalt, komt niet meer terug. Is de uitvaller een jurylid, neemt een vervanger zijn plaats in. Normaal kiest de voorzitter de twaalfkoppige jury en de twee plaatsvervangers uit zestig voorgedragen personen. Dat zullen er dit keer minstens 120 zijn.
Ook ongewoon is dat Hans Rieder, advocaat van verdachte Alex Vercauteren, als getuige wordt opgeroepen. Hoe dat in de praktijk moet verlopen is onduidelijk, want eigenlijk moet een getuige buiten de gerechtszaal blijven tot hij wordt opgeroepen; terwijl Rieder als advocaat natuurlijk altijd in de zaal moet zijn om zijn cliënt bij te staan.
Nog bijzonder is dat de weduwe Mieke Van Noppen, die zich burgerlijke partij heeft gesteld, zonder advocaat zal aantreden, omdat de advocaat van de familie afhaakte. Ze vroeg een pro-deo advocaat aan, maar zij noch haar kinderen hebben daar recht op. Sindsdien worstelt ze zich door het 30.000 bladzijden dikke dossier. De advocaten van de Antwerpse balie duiden dan maar - uit goodwill - een vrijwilliger aan om de familie bij te staan, maar die weigert die. Inmiddels stelt ook het IVK zich burgerlijke partij.

Het proces

Op de eerste dag wordt de voortzetting van het proces meteen drie dagen uitgestel om het hof toe te laten zich te beraden over de oeverloze procedureslag die de advocaten van de diverse partijen hebben ingezet. Kernpunt daarbij is dat een van de verdachten, Carl De Schutter, in Frankrijk 'onder eed' werd verhoord, wat volgens de Belgische wet niet mag en waardoor 3.500 pagina's uit het dossier werden verwijderd. Die wel mochten ingezien worden, waar de ene partij zich tegen verzet en de andere juist die passages terug aan het dossier wil koppelen.
Zoals te verwachten wordt op de tweede zittingsdag vrij baan gemaakt voor de rest van het proces. Voorzitter Van Fraechem ontwijkt de hindernis van de 3.500 bladzijden De Schutter door in een tussenarrest te oordelen dat ze wel degelijk niet gebruikt mogen worden. Zeer tegen de zin van de verdediging van Vercauteren.
Ruim anderhalve maand lang passeren getuigen de revue en houden advocaten hun pleidooien. Opvallend is hoe Barrez en De Schutter van meet af aan alle medewerking toezeggen - uit spijt voor het gebeurde en 'omdat ze toch niets meer te verliezen hebben' - en voluit Vercauteren en Daenen beschuldigen, die op hun beurt beweren dat de twee liegen om de échte opdrachtgevers buiten schot te houden.
Ook de rol van Vercauterens advocaat Hans Rieder is omstreden als die ook als getuige gehoord wordt. Het parket-generaal wil hem nadien zelfs vervolgen voor meineed: hij verklaart dat twee Grieken, in naam van De Schutter (die toen in Frankrijk gevangen zat), hem als advocaat van Vercauteren kwamen afpersen; zijn secretaresse getuigt echter dat de twee een afspraak hadden en volgens De Schutter kwamen ze om de financiële bijstand die Vercauteren De Schutter beloofd had om te kunnen ontsnappen. Op 15 mei 2003 wordt Rieder opgepakt en een nacht in de cel gezet om hem te verhoren rond deze zaak.
Allevier de verdachten worden schuldig bevonden door de jury en op 5 juni 2002 door de rechtbank veroordeeld: Vercauteren tot levenslang en de drie anderen tot 25 jaar. De schadevergoeding die de familieleden toegewezen krijgen zal hen waarschijnlijk nooit bereiken omdat de verdachten zichzelf onvermogend gemaakt hebben. Daenen en Vercauteren gaan in beroep tegen de uitspraak.

Nasleep

Op 25 november 2002 verwerpt het Antwerpse assisenhof het verzoek tot voorlopige invrijheidstelling van Daenen en Vercauteren (op basis van een procedurekwestie: ze beweren te zijn veroordeeld op grond van een wettelijke bepaling die door het Arbitragehof is vernietigd) bij het Antwerpse assisenhof, het Hof van Cassatie én de Antwerpse Kamer van Inbeschuldigingstelling. Niet omdat hun eis ongegrond was, maar omdat het assisenproces in feite nog niet afgelopen is zolang het beroep voor het Hof van Cassatie nog loopt. Ook hun verzoek tot vernietiging van de uitspraak in Cassatie wordt op 17 december afgewezen.
Op 14 januari 2003 beslist het Hof van Cassatie dat er in de assisenzaak-Van Noppen geen procedurefouten zijn gemaakt en dat Daenen en Vercauteren geen nieuw proces krijgen. Op 18 februari verwerpt het Hof van Cassatie dan alle procedure-argumenten, zodat de straffen in de zaak wat betreft het Belgische gerecht definitief zijn.
Daenen en Vercauteren willen uiteindelijk naar het Mensenrechtenhof van Straatsburg, maar eerst moeten ze in België alle mogelijke procedures hebben gebruikt. Vrienden van Vercauteren die in zijn onschuld blijven geloven, hebben inmiddels een steuncomité opgericht 'om de waarheid aan het licht te brengen'.
Vercauteren dagvaardt op 12 mei de rechters, onderzoeksrechter en de leden van de jury om hen te laten ondervragen door zijn advocaten over de nooit eerder gebruikte procedure dat bepaalde stukken uit het dossier (betreffende het verhoor van Carl De Schutter) niet gebruikt mochten worden. Vercauteren steunt zijn truc om de arresten van het proces nietig te laten verklaren op de zogenaamde wet-Vercauteren: om te beletten dat juridisch ongeldige en verwijderde stukken nog ingezien zouden kunnen worden of gebruikt worden stemde het parlement op 4 juli 2001 deze wet, die echter later door het Arbitragehof werd tegengehouden. Maar inmiddels hadden de juryleden de bewuste stukken niet te zien gekregen.
Niet alleen is deze stap weer een verlenging van de lijdensweg van de familie van Van Noppen, maar ook een zinloze truc om het proces nietig te laten verklaren. Het Hof veegt immers alle argumenten van tafel en oordeelt dat de gedagvaarde juryleden niet moeten getuigen (want zo zouden ze het geheim van hun beraad prijsgeven): de veroordeling van Vercauteren steunde immers niet op de zgn. wet-Vercauteren (die niet eens in praktijk is gebracht), maar op de feiten, oordeelt het Hof. Weduwe Mieke Hendrickx doet nogmaals een emotionele en definitieve oproep aan de veroordeelden om hun straf te aanvaarden, uit respect voor Karel.
Begin juni 2004 zegt het actiecomité 'Vercauteren onschuldig' een brief te hebben van Albert Barrez uit 2002waarin deze insinueert dat niet Vercauteren maar iemand anders de moord bestelde. Volgens het comité heeft het gerecht deze brief bewust achtergehouden tijdens het proces en is Barrez strafvermindering beloofd in ruil voor de brief. Het comité kwam de brief op het spoor via een ex-celgenoot van Barrez. De advocaten beslissen later of ze een herzieningsprocedure willen opstarten.
Germaine Daenen van zijn kant krijgt begin juni 2004 25 maanden extra cel voor BTW-fraude en handtastelijkheden t.n.v. zijn vrouw en een werknemer.
Eind juni 2005 - ruim tien jaar na de moord - krijgen Birgit en Werner, de kinderen van Karel Van Noppen, te horen dat ze van het Fonds voor Slachtofferhulp een schadevergoeding van elk 42.500 euro krijgen voor het verlies van hun vader. Het hof van assisen had destijds beslist dat ze elk recht hadden op 25.000 euro morele schadevergoeding en één euro provisionele vergoeding voor materiële schade. Met deze beslissing is de procedure rond de moord op de veearts definitief afgelopen voor wat zijn kinderen betreft.
De weduwe van Van Noppen procedeert voort en krijgt eind april 2006 - ruim elf jaar na de moord - van de Antwerpse strafrechtbank een schadevergoeding toegekend van 541.395 euro. Samen met de 244.768 euro van de ongevallenverzekering krijgt zij dus een totaalsom van ruim 785.000 euro. Het Federaal Voedselagentschap (FAVV) krijgt 228.227 euro toegewezen. Met die uitspraak zijn de burgerlijke belangen van het assisenproces over de moord op Van Noppen afgehandeld in eerste aanleg. Als Alex Vercauteren, die de schadevergoeding moet betalen, in beroep gaat, is de zaak nog steeds niet van de baan.

Plaats op NuJij Voeg toe aan Blig Facebook Facebook