Johan Wolters vrijgelaten

De oud VVD-politicus Johan Wolters uit Amsterdam, die verdacht werd van moord op zijn vrouw, is direct vrijgelaten. Het lijkt erop dat hij uit zelfverdediging handelde.

De 43-jarige Johan Wolters, oud fractievoorzitter van de VVD in Amsterdam Zeeburg, zou 28 januari dit jaar zijn vrouw hebben vermoord.

Wolters heeft verklaard dat hij op de desbetreffende dag met zijn baby op de arm door het huis liep, toen zijn echtgenote hem met een mes aanviel en stak. Behalve de baby waren ook de twee andere jonge kinderen van het echtpaar thuis. W. nam de vrouw in een wurggreep en stelt daarna een blackout te hebben gekregen. Toen hij weer bij zinnen kwam, was de echtgenote overleden. ‘Het is een bijzondere en trieste zaak’, aldus advocaat Anker.

De raadsman wees er verder op dat een huishoudster van het stel in de maanden voor het familiedrama tot twee keer toe een mes onder het kussen van de uit Cuba afkomstige vrouw had gevonden. Bovendien onderhouden de beide families van het echtpaar nog steeds ‘zeer goede contacten’, aldus Anker. ‘Hoewel het verdriet van de Cubaanse familie onpeilbaar is, steunen zij Wolters op bewonderenswaardige wijze.’
De officier van justitie zei er ook vanuit te gaan dat de verdachte uit zelfverdediging handelde. Toch vroeg het Openbaar Ministerie (OM) de rechtbank niet op het verzoek tot vrijlating in te gaan. Volgens de officier is het nog niet helemaal duidelijk wat zich heeft afgespeeld en of W. bijvoorbeeld geen alternatieven had. Ook zou het de samenleving schokken als hij zou vrijkomen.
Het onderzoek naar de dood van de vrouw loopt nog. Zo moeten verschillende getuigen nog een verklaring afleggen, onder wie de moeder van het slachtoffer. Zij moet uit Cuba naar Nederland komen, maar beschikt nog niet over de benodigde papieren.
W. verklaarde zelf volledig mee te willen werken aan de rest van het onderzoek. Zo vindt er binnenkort een reconstructie plaats. Wanneer de rechtbank de zaak inhoudelijk behandelt, is niet bekend.

Wolters werd op 29 januari gearresteerd.

Het argument van het OM dat vrijlating niet op zijn plaats was omdat dit de samenleving zou schokken is natuurlijk van de pot gerukt. Iemand moet vastzitten om argumenten die met de verdenking te maken hebben. Niet om wat de samenleving er van vind.

Ik voorspel vrijspraak of ontslag van rechtsvervolging.

Politie vervalst proces verbaal in zaak Pim Overzier

De politie heeft in het onderzoek naar de dood van Pim Overzier een proces-verbaal vervalst. Dat was nodig om het falen van de politie te verhullen, meldt HP/De Tijd deze week. Overzier verdween in december 2001 na een blind date. Twee maanden later werd zijn lijk gevonden in een bos bij Dronten.

Henk H. uit Bennekom is vanwege moord veroordeeld tot twintig jaar celstraf. Volgens HP/De Tijd schreef de politie ten onrechte dat reeds op 10 januari 2002 een onderzoek is ingesteld op de plek waar die dag de jas van Overzier werd gevonden. In werkelijkheid zou het onderzoek pas op 26 maart zijn verricht, na een uitzending van Opsporing Verzocht. De boerenzoon die de jas vond en zijn ouders bevestigen dat aanvankelijk niets is gedaan met hun vondst.

Het weekblad stelt dat als reeds op 10 januari een onderzoek was ingesteld, mogelijk geen onduidelijkheid was ontstaan over de doodsoorzaak. Er zouden sporen verloren zijn gegaan die de onschuld van H. hadden kunnen aantonen. In werkelijkheid zou Overzier een natuurlijke dood zijn gestorven en in paniek zijn begraven door mannen die hij kende van een homo-ontmoetingsplaats. Justitie zou er ten onrechte van zijn uitgegaan dat Overzier is vermoord omdat hij een afspraakje had met de vriendin van H.

12 jaar voor doodslag op vriendin in Okura Hotel

Erwin de L. (33) is door de rechtbank in Amsterdam veroordeeld tot twaalf jaar cel wegens doodslag op zijn vriendin. Hij sloeg haar in juni 2006 in het Okura-hotel aan de Ferdinand Bolstraat zodanig in elkaar dat ze overleed. De straf is conform de eis van justitie.
L. zat een celstraf uit vanwege zware mishandeling. Hij kreeg tijdens zijn eerste weekendverlof in het hotel ruzie met zijn vriendin. Daarbij sloeg L. haar zo hard dat ze overleed. De volgende ochtend belde de man het alarmnummer om te vertellen dat er iets mis was met zijn partner, een moeder van drie jonge kinderen. Zelf was hij toen al uit het hotel vertrokken, om zich pas enkele dagen later bij de politie in Venlo te melden.

De vrouw was al overleden toen agenten haar vonden in een kamer van het hotel. Haar lichaam zat onder de blauwe plekken en wonden. Verder had ze een scheurtje in haar lever, zes ribbreuken en hersenletsel.

De rechters achtten het bewezen dat De L. zijn partner „op zeer gewelddadige wijze van het leven heeft beroofd” en „zonder enige vorm van zelfbeheersing tegen haar is tekeergegaan”.   De L. heeft altijd gesteld dat hij zich delen van de desbetreffende nacht niet meer kon herinneren. Dat zou komen doordat hij die avond voor het eerst in maanden flink had gedronken. De rechters vonden het echter „niet aannemelijk” dat hij last heeft van geheugenverlies. In hun oordeel lieten ze zelfs meewegen dat De L. maar weinig wilde verklaren over de dood van zijn vriendin en ook tijdens de rest van het onderzoek nauwelijks meewerkte. Omdat hij verder weigerde zijn persoonlijkheid door een deskundige te laten onderzoeken, oordeelde de rechtbank dat De L. toerekeningsvatbaar was tijdens de moord.

6 jaar in hoger beroep voor ‘riekmoord’

Martin M. uit Roosendaal (25) is in hoger beroep door het Hof in Den Bosch veroordeeld tot zes jaar cel, omdat hij in de nieuwjaarsnacht van 2006 zijn 47-jarige buurman met een riek heeft doodgestoken.

De rechtbank in Breda legde hem eerder tien jaar cel op voor moord. Het hof achtte moord niet bewezen, maar veroordeelde M. voor doodslag.

Aan de steekpartij ging een massale vechtpartij vooraf tussen de familie van M. en die van het slachtoffer, die beiden aan de Desmijndijk woonden. De onenigheid was ontstaan door het over en weer gooien van vuurwerk.

De vader van M. overleed kort na het gebeuren aan een hartaanval. De jongere broer van de verdachte werd in juli 2006 vrijgesproken van betrokkenheid bij het doden van de buurman.

Nuenense arts onschuldig aan moord/doodslag

Update 14 nov. 2011: zie ook de brief van de overleden Bebe Pana

’s-Hertogenbosch-Edwin ten Winkel, de echtgenoot van Bebe Paña ten Winkel is niet schuldig bevonden door het Gerechtshof in Den Bosch. Edwin ten Winkel was gearresteerd in Januari 2005 op verdenking van moord en was in Juni 2006 veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf voor dooslag op zijn vrouw Bebe Paña.
Ten Winkel heeft altijd zijn onschuld volgehouden en verklaarde dat zijn ernstig depressieve vrouw zelfmoord had gepleegd.

Gedurende het hoger beroep in de zaak, dat diende van 21-23 maart 2007, toonde de verdediging aan dat de door het NFI beschreven breuk in het strottenhoofd simpelweg niet bestond.

Tijdens het 1e proces in 2006, beschreef Dr. de Bakker van het Groene Hart ziekenuis dat er op de Röntgenfoto's gemaakt bij de sectie, een lijntje te zien was aan de rechterkant van het kraakbeen van het strottenhoofd. Hoewel er destijds geen 100% zekerheid was dat dit een breuk betrof, gaf de Bakker aan dat hij 'niet wist wat het anders kon zijn' en verklaarde Dr. Bela Kubat van het NFI dat dit welhaast van een wurghandeling moest komen. Ondanks deze twijfel greep de rechtbank deze bewering destijds met beide handen aan om de arts tot 12 jaar gevangenisstraf te veroordelen. Zij negeerde daarmee de contra expertise van Professor Werner Jacobs, die getuigde dat als het al een breuk was, deze heel goed na de dood ontstaan kon zijn. (een zogeheten "Mortician's fracture"

Bewijsvoering en getuigen-deskundigen

Tijdens het hoger beroep werd ten Winkel bijgestaan door getuigen deskundigen van de Universiteit van Maastricht (Prof. dr van Engelshoven en Dr. De Bondt, Röntgenologen), een hoogleraar forensische pathologie van de Universiteit van Antwerpen (Prof. Werner Jacobs) en een Forensisch patholoog van Scotland Yard (Prof. Milroy). Opmerkelijk was dat deze laatste 2 getuigen deskundigen (prof. Jacobs en prof. Milroy) in eigen land juist vaak door de aanklager worden ingeschakeld. Prof. Milroy (foto) is zelfs één van de meest toonaangevende forensisch pathologen ter wereld.
In een duidelijk en helder betoog, toonde de Maastrichtse röntgenoloog de Bondt aan dat het 'lijntje' dat gezien was op de röntgenfoto van de hals van Paña geen breuk was, maar een zgn 'embryonaal fusielijntje', een overblijfsel uit de normale embryologische ontwikkeling van de mens. Paña bleek dit lijntje ook aan de linkerzijde te hebben, een feit dat gemist was door het onderzoek van het NFI. Ter controle had de röntgenoloog ook nog de röntgenfoto's van laatste 200 patienten die hun kliniek hadden bezocht en waarbij foto's van de hals waren gemaakt, onderzocht. Ook daar bleken deze lijntjes te zien bij ca 13% van de (in leven zijnde) mensen.

De Bakker: “het licht is hier slecht”

Geconfronteerd met deze feiten bleek dr Bakker een slecht verliezer, mogelijk omdat zijn vrouw in de zaal zat. Tegen beter weten in bleef hij tegensputteren en gaf aan dat 'in de rechtszaal de lichtomstandigheden om de foto te bekijken' niet optimaal waren. Desondanks bleken de rechters zelf, voor het eerst geconfronteerd met de foto's, geen moeite te hebben met het kunnen zien dat er geen breuk was. Het was dan ook ontluisterend te moeten zien dat een van de raadsheren op een gegeven moment de röntgenfoto omhoog houdend, dr. de Bakker aanwees: "kijk er zit geen breuk". Eerder ook had dr. de Bakker al blijk gegeven de menselijke embryologie (2e jaars stof voor medische studenten) niet te kennen.

Ontluisterend was ook dat op de eerste dag van het proces, dr Bela Kubat van het NFI voor de rechtbank nog een totaal andere plek aangaf waar de 'breuk' zich zou bevinden dan waar dr. de Bakker aangaf dat deze zich bevond, hetgeen de voorzitter van het gerechtshof deed verklaren: “wacht even, dit is toch wel een totaal ander verhaal dan wat we gisteren hebben gehoord”. Klaarblijkelijk toch grote communicatieproblemen tussen de beide experts.

Kubat: “Slechts een 'persoonlijke theorie'”

Ook zgn. "ondersteunend bewijs" werd door de getuigen deskundigen uit Antwerpen en van Scotland Yard naar de prullenbak verwezen. Schoorvoetend moest Bela Kubat van het NFI toegeven dat een en ander slechts een 'persoonlijke theorie' was: Er was niet daadwerkelijk bloedstuwing gezien in het hoofd van Paña. Er bleek slechts een subjectief verschil in intensiteit van een op twee verschillende plekken aangebrachte kleurstof; iets wat bloedstuwing net zo min bewijst als dat het uitsluit en als er al bloedstuwing was, was dat ook niet bewijzend voor een wurghandeling. Prof. Milroy verklaarde dan ook dat in ieder geval in het Verenigd Koninkrijk, geen patholoog, al dan niet met naam en faam bekend, het ook maar in zijn hoofd zou halen deze conclusie te trekken, omdat er vele andere oorzaken waren die genoemde verschijnselen konden verklaren.

Requisitoir
In het requisitoir, moest ook de advocaat generaal Kolkert toegeven dat er inderdaad geen breuk in het strottenhoofd van Paña was. Desondanks betoogde de AG dat ten Winkel 'het wel gedaan moest hebben'. De advocaat generaal trachtte hierbij ook het Pieter Baan onderzoek te bagatelliseren. Dit onderzoek had namelijk - bij herhaling- aangetoond dat ten Winkel een niet aggressief karakter had en conflicten vermeed. Volgens de AG had hij zelf een beter inzicht in de zaak, omdat hij 'het dossier kende'. Gemakshalve ging de AG voorbij aan de feiten, namelijk dat ook de deskundigen van het Pieter Baan Centrum het hele dossier hadden én ten Winkel 7 weken hadden geobserveerd én op verzoek van het OM nog een herhaald onderzoek hadden gedaan toen het eerste onderzoek gunstig uitviel voor ten Winkel. Dit terwijl de AG zelfs ten Winkel nog nooit had gesproken.

Prof. Werner Jacobs

Pleidooi
In zijn pleidooi wees Advocaat Gerard Spong nogmaals op de feiten: Er was nooit een reden aangetoond waarom ten Winkel zijn vrouw omgebracht zou hebben. Hun huwelijk werd ook door Paña zelf als goed omschreven. Paña zelf had een afscheidsbrief geschreven waarin zij haar zelfmoordplannen aangaf en ten Winkel prees als een 'wonderful, wonderful husband'. Getuigen die haar reeds lang kenden hadden ook aangegeven dat zij zwaar depressief was en neiging tot suicide had. Hij vroeg dan ook vrijspraak. Ook wees Spong er nog op dat een door het OM zelf ingeschakelde forensisch psycholoog (prof. Van Koppen) had verklaard dat er significante verschillen bestonden tussen de verhoren op video en wat daar uiteindelijk van in het procesverbaal was terechtgekomen.

Uitspraak
Geconfronteerd met deze feiten had de rechtbank niet lang nodig om haar oordeel te vellen: waar er gewoonlijk vonnis gewezen wordt twee weken na de zitting, werd ten Winkel twee dagen na de zitting al in vrijheid gesteld, in afwachting van het definitieve vonnis twee weken later waarin hij werd vrijgesproken van moord en doodslag. Het Hof stelde dat er inderdaad geen breuk van het halsskelet was, maar zelfs als deze breuk er wél geweest zou zijn, dat dit geen bewijs voor doodslag van Paña door ten Winkel geweest zou zijn.
Ten Winkel is weer verenigd met de 6 jarige zoon van het echtpaar, die hij in zijn 27 maanden gevangenschap slechts een paar keer had kunnen zien. Hij werd gefeliciteerd door zijn schoonfamilie (dus de familie van het vermeende 'slachtoffer').
Raadsman Gerard Spong vergeleek de zaak met het justitiële debacle in de Schiedammer Parkmoord.

Update 25-11-08 Het eindhovens dagblad publiceerde een artikel waaruit zou blijken dat de man spoorloos was en dat daarom voorlopig de tegen hem ingestelde cassatie niet door kon gaan. Deze info berustte op foutieve informatie van het OM dat kennelijk al lang naar de man op zoek is. De man is echter gewoon thuis en staat ingeschreven bij de Gemeentelijke BasisAdministratie. Minpuntje voor het OM als je niet eens iemand kunt vinden die gewoon thuis is.

Update 13 april 2010 De Hoge Raad heeft de vrijspraak van de man bevestigd. Daarmee is de vrijspraak definitief en onherroepelijk.De Hoge Raad volgt hiermee het advies van Advocaat Generaal Vellinga.

Keywords: Bebe Paña, Nuenen, NFI, Scotland Yard, Milroy, Kubat, zelfmoord, Badian, Spong, ten winkel, de Bondt, van Engelshoven