Marijke Simon, de moeder van de in januari 1994 vermoorde Christel Ambrosius, heeft vanmorgen in de rechtbank in Zutphen een uitgebreide verklaring afgelegd. De verklaring kenmerkte zich door een begrijpelijk verbitterde oproep aan een ieder om Christels nagedachtenis te respecteren en de nabestaanden met rust te laten. “Ik wil de nagedachtenis aan mijn dochter terug, zonder de inmenging van derden”, zei Simon.
Vooral Peter R. de Vries heeft Simons woede gewekt, omdat hij volgens haar geen mededogen had met het feit dat zij de privacy van haar dochter wilde beschermen. Putten lijkt inmiddels wel het koninkrijk van Peter de Vries geworden, vindt Simon. “Hij bekritiseert de burgemeester en beheerst de plaatselijke pers.” Als de de Vries ooit nog eens dement wordt en zijn eigen adres niet meer weet, is Simon ervan overtuigd dat hij haar dorp en huis nog wèl kan vinden.
De pers schendt verder “met het grootste gemak de persoonlijke integriteit en levenssfeer van Christel, bericht onzorgvuldig en speculatief en overschrijdt alle normen van fatsoen”, zei Christels moeder.
Dat Wilco Viets en Herman Dubois -de mannen die eerder ten onrechte voor de moord werden veroordeeld- op een gegeven moment gewoon weer vrij door Putten liepen, heeft Simon ook pijn gedaan. Omdat ze confrontaties wilde voorkomen, kon Simon volgens eigen zeggen “niet langer op een prettige manier deelnemen aan het dorpsleven.” Dat de huidige verdachte, Ron P., gebruikmaakt van zijn zwijgrecht, draagt ook niet bij aan de verwerking, zei Christels moeder.
Over de dagjesmensen die nog altijd aan haar deur komen voor “interessante, sappige details” zei Simon: “Het is zeer pijnlijk om steeds maar weer te worden geconfronteerd met deze morbide en ongegeneerde nieuwsgierigheid.”
De klacht tegen Ron P.’s zwijgrecht is irreëel. Ik kan me voorstellen dat zij geen vriendelijke gevoelens koestert jegens Ron P., maar Ron P. heeft zijn verhaal verteld. Dat justitie en Simon graag een ander verhaal zouden horen moge zo zijn, maar het is juist Simon, die óók na de vrijspraak van Viets en Dubois maar in hun schuld blééf geloven, daarmee impliciet de ‘sleeptheorie’ en het ‘geheime vriendje’ accepterend, en dát is nu net het verhaal dat Marijke Simon verteld. Zij kan niet én Ron P én Viets en Dubois als schuldigen beschouwen.
0 comments:
Een reactie posten