Moeder Ambrosius legt verklaring af

Marijke Simon, de moeder van de in januari 1994 vermoorde Christel Ambrosius,  heeft vanmorgen in de rechtbank in Zutphen een uitgebreide verklaring afgelegd. De verklaring kenmerkte zich door een begrijpelijk verbitterde oproep aan een ieder om Christels nagedachtenis te respecteren en de nabestaanden met rust te laten. “Ik wil de nagedachtenis aan mijn dochter terug, zonder de inmenging van derden”, zei Simon.

De koning van Putten

Marijke Simon haalde flink uit naar de pers en particulieren die klaarblijkelijk Putten zien als toeristische attractie. “Er is een stroom artikelen verschenen waarin de gevoelens van nabestaanden hoegenaamd geen rol spelen en de auteurs zich niet gehinderd voelden door enige menselijke of zelfs maar journalistieke integriteit.”

Vooral Peter R. de Vries heeft Simons woede gewekt, omdat hij volgens haar geen mededogen had met het feit dat zij de privacy van haar dochter wilde beschermen. Putten lijkt inmiddels wel het koninkrijk van Peter de Vries geworden, vindt Simon. “Hij bekritiseert de burgemeester en beheerst de plaatselijke pers.” Als de de Vries ooit nog eens dement wordt en zijn eigen adres niet meer weet, is Simon ervan overtuigd dat hij haar dorp en huis nog wèl kan vinden.

De pers schendt verder “met het grootste gemak de persoonlijke integriteit en levenssfeer van Christel, bericht onzorgvuldig en speculatief en overschrijdt alle normen van fatsoen”, zei Christels moeder.

'fifteen minutes of fame'

Ook Nataschja van der Stelt, een vriendin van Christel die een boekje schreef over haar ervaringen na de dood van de stewardess, heeft het verbruid bij Simon. “Deze dame wentelde zich behaaglijk in de journalistieke interesse en buitte haar 'fifteen minutes of fame' ten volle uit.” Simons heeft nu het gevoel een “adder aan haar borst gekoesterd te hebben”, omdat ze van der Stelt na Christels dood erg gesteund heeft. (Van der Stelt publiceerde begin 2008 het boek: ‘Verdriet zonder tranen’ over de moordzaak.)

Dat Wilco Viets en Herman Dubois -de mannen die eerder ten onrechte voor de moord werden veroordeeld- op een gegeven moment gewoon weer vrij door Putten liepen, heeft Simon ook pijn gedaan.  Omdat ze confrontaties wilde voorkomen, kon Simon volgens eigen zeggen “niet langer op een prettige manier deelnemen aan het dorpsleven.” Dat de huidige verdachte, Ron P., gebruikmaakt van zijn zwijgrecht, draagt ook niet bij aan de verwerking, zei Christels moeder.

Over de dagjesmensen die nog altijd aan haar deur komen voor “interessante, sappige details” zei Simon: “Het is zeer pijnlijk om steeds maar weer te worden geconfronteerd met deze morbide en ongegeneerde nieuwsgierigheid.”

Geen excuses van Marijke Simon

Men kan natuurlijk niets dan mededogen hebben voor een moeder wier dochter is vermoord. Toch een paar kanttekeningen. Viets en Dubois zijn ook slachtoffers in deze. Het moge zo zijn dat hun vrijlating Simon pijn heeft gedaan, maar nu inmiddels is gebleken dat zij onschuldig zijn, was een excuus voor de manier waarop Simon over hun gesproken heeft –ook na hun vrijlating- wel op zijn plaats geweest.

De klacht tegen Ron P.’s zwijgrecht is irreëel. Ik kan me voorstellen dat zij geen vriendelijke gevoelens koestert jegens Ron P., maar Ron P. heeft zijn verhaal verteld. Dat justitie en Simon graag een ander verhaal zouden horen moge zo zijn, maar het is juist Simon, die óók na de vrijspraak van Viets en Dubois maar in hun schuld blééf geloven, daarmee impliciet de  ‘sleeptheorie’ en het ‘geheime vriendje’ accepterend, en dát is nu net het verhaal dat Marijke Simon verteld. Zij kan niet én Ron P én Viets en Dubois als schuldigen beschouwen.